Αναλυτικά:
Ώρα 5:30 το πρωί. Το ημερολόγιο σημάδευε την 20ή του Ιούλη του 1974, όταν οι σειρήνες, ουρλιάζοντας, βίαζαν τη σιωπή, εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό.
Πενήντα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα, που οι ορδές του Αττίλα βάναυσα καταπατούσαν τα άγια χώματα της μαρτυρικής Mεγαλονήσου.
Προσφυγιά, ξεριζωμός, σκοτωμοί, εξανδραποδισμοί, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι, ήρωες…
Εγκλήματα κατά της Κύπρου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η εισβολή έφερε την κατοχή και το ψευδομόρφωμα στον Βορρά, που επιδεικτικά κουνά το δάκτυλο στην Διεθνή Κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αδιαφορία, ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα, αναλγησία… Αυτά εισπράττει ο κυπριακός Ελληνισμός εδώ και πενήντα χρόνια, από κόσμο που κατά τα άλλα κόπτεται για το διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις συνθήκες και τις συμβάσεις.
Πενήντα πληγές στο κορμί της καταταλαιπωρημένης Κύπρου μας…
Ήθος, εγκαρτέρηση, σθένος τα χαρακτηριστικά που αντιπαραβάλει ο κυπριακός Ελληνισμός, σε πείσμα των καιρών, κόντρα στους ανέμους. Υπομένει, επιμένει, δεν ξεχνά.
Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου, αποτίει φόρο τιμής σε όσους έπεσαν κατά τις επιχειρήσεις της εισβολής αλλά και σε όσους πιάστηκαν αιχμάλωτοι και ακόμη αγνοούνται. Μέγιστη τιμή, αρμόζει στους σύγχρονους Λεωνίδες της Καρπασίας, που επιμένουν να κρατούν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού, υπομένοντας την τουρκική κατοχή μέσα στα σπίτια και τις ζωές τους.
Μέγιστος σεβασμός, πρέπει στους ανθρώπους που το καλοκαίρι του ’74 βρέθηκαν στο μηδέν, μα άντεξαν, πείσμωσαν, αγωνίστηκαν και στο τέλος τα κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους.
Έχουμε όλοι έτοιμη τη βαλίτσα της Επιστροφής και αναμένουμε απλά το σύνθημα.
Πενήντα χρόνια μετά, καρτερούμε τη μέρα της επιστροφής στις πόλεις και τα χωριά μας.
Μέχρι τότε, η Ανόρθωσις Αμμοχώστου θα επιμένει να διδάσκει στα παιδιά της ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ!
Αμμόχωστος, Καρπασία, Μεσαορία, Κερύνεια, Μόρφου… θα επιστρέψουμε!
