«Πέρασαν 20 χρόνια, λυπάμαι ακόμη, αλλά ξέρω πως ό,τι κατάφερε η Ελλάδα στο EURO 2004, το άξιζε!» (video)

Σαν σήμερα (01/07), ο Τραϊανός Δέλλας πετύχαινε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, που έμελλε να είναι το μοναδικό του με τη «γαλανόλευκη», για να την στείλει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος! Εκείνο το μοναδικό και τελευταίο Silver Goal σε διεθνές τουρνουά πριν καταργηθεί ο κανονισμός. Κόρνερ του Τσιάρτα στο 105+1', κεφαλιά του Δέλλα εξ επαφής και νοκ-άουτ, ίσως η πιο προικισμένη ποδοσφαιρικά γενιά της Τσεχίας!

Ακολουθήστε μας στο Google news

 Ο θρυλικός και... θηριώδης σέντερ φορ, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της Τσεχίας, Γιαν Κόλερ, στο BN Sports, για εκείνο το βράδυ που «Κόλερ ήταν ο... Καψής!»

Πόρτο, Φάρο, Λισαβόνα και επιστροφή στο Ντραγκάο. Στο γήπεδο της πρεμιέρας, για την «πράξη» που έμελλε να είναι η προτελευταία της Ελλάδας, στο EURO του 2004.

Η Εθνική είχε νικήσει την Πορτογαλία, τη Γαλλία, δεν είχε λυγίσει από την Ισπανία, αλλά όσοι γνώριζαν τα στοιχειώδη από ποδόσφαιρο, ήξεραν πως ο αντίπαλός της στα ημιτελικά, κι ας μην τρόμαζε το όνομά του, σε εκείνη τη μορφή του ήταν σχεδόν ισάξιος με τους προηγούμενους. Ή τουλάχιστον, εξίσου επικίνδυνος.

Η Τσεχία των Νέντβεντ, Πομπόρσκι, Τσεχ, Κόλερ και του πρώτου σκόρερ του EURO 2004, Μίλαν Μπάρος, είχε μόνο νίκες στη διοργάνωση, έως ότου συναντήσει την Ελλάδα. Κι ας βρήκε από νωρίς στον δρόμο της μεγαθήρια, αφού είχε στον όμιλό της την Ολλανδία (Φαν Νίστελροϊ, Φαν ντερ Σαρ, Ζέεντορφ, Ντάβιτς και πάει λέγοντας) και τη Γερμανία (Καν, Μπάλακ, Κλόζε και ούτω καθεξής).

«Κλέβοντας» μία ατάκα από τον πρόλογο της συνέντευξης του Ζακ Σαντινί, θα πω πως πριν από εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, της πρώτης ημέρας του Ιουλίου, νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα. Ακόμη, όμως, δεν είχαμε δει τίποτα. Αν και πολλοί έλεγαν, πως «αφού αποκλείσαμε τη Γαλλία, θα το πάρουμε», αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι.

Οι Τσέχοι πίεσαν την Ελλάδα περισσότερο και από τη Γαλλία. Ούτε αυτοί τα κατάφεραν, όμως, και στο ιδανικότερο χρονικό σημείο, στο 105+1' της παράτασης, ο Τραϊανός Δέλλας είπε να ανοίξει λογαριασμό με τη φανέλα της Εθνικής. Το πρώτο και το τελευταίο του γκολ με τη «γαλανόλευκη», μετά από εκείνη την αριστουργηματική εκτέλεση κόρνερ του Βασίλη Τσιάρτα.

Οι δύο τους, είχαν «προειδοποιήσει» νωρίτερα μέσω ενός φάουλ, πριν κάνουν το χατίρι στον Κώστα Βερνίκο που περιέγραφε το παιχνίδι για λογαριασμό της ΕΡΤ, και γυρνώντας προς τον Γιάννη Διακογιάννη, που ήταν στον σχολιασμό, είχε πει: «να έμπαινε ένα γκολ εδώ, ε;».

Και μπήκε. Και επειδή ήταν ασημένιο γκολ, δεν υπήρχε χρόνος για τους Τσέχους. Το τέλος του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης μας βρήκε στο 1-0 και το τι ακολούθησε στην Ελλάδα, δεν περιγράφεται έως και σήμερα. Έστω κι αν πέρασαν 20 χρόνια. Έστω και αν λίγο-πολύ, όλοι έχουμε εικόνα.

Όπως λέμε από το πρώτο μέρος αυτού του πρότζεκτ, όσα έγιναν εκείνο το καλοκαίρι, απέκτησαν μυθικές διαστάσεις και θα συνεχίσουν να τις έχουν, γιατί πέραν του επιτεύγματος, «η αξία του ηττημένου, δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στον νικητή!»

Ελλάδα - Τσεχία, λοιπόν, στο Στάδιο Ντραγκάο. Ημιτελικά του EURO 2004 και ο Γιαν Κόλερ, θρυλικός φορ της Τσεχίας, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της και επί χρόνια παρτενέρ του Μίλαν Μπάρος, αφηγείται στο BN Sports, όλα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ.

Για όσους τα ακούν πρώτη φορά, αλλά κυρίως, για εκείνους που θέλουν να τα «ξαναζήσουν».



«Ο Ότο Ρεχάγκελ γνώριζε πολύ καλά, τις αρετές των παικτών που είχε στη διάθεσή του. Τις εκτίμησε σωστά και δημιούργησε μία τακτική, που ταίριαζε... γάντι στα στοιχεία των παικτών και εκείνοι με τη σειρά τους, την εκτέλεσαν άψογα στο γήπεδο.

Σαφώς και το αμυντικό κομμάτι υπήρξε το "κλειδί" για την κατάκτηση του EURO 2004 από την Ελλάδα. Το βίωσα από πρώτο χέρι. Τόσο εγώ, όσο και ο τότε συμπαίκτης μου, Μίλαν Μπάρος, που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Ξέρω πως όλοι συζητούν για τον Μιχάλη Καψή και πώς τα κατάφερε μαρκάροντας έναν αντίπαλο, ψηλότερο κατά 20 πόντους (1,82 ο Καψής, 2,02 μ ο Κόλερ). Η αλήθεια είναι πως ήταν εκπληκτικός καθ' όλη τη διάρκεια του EURO.

Μαζί με τον Τραϊανό Δέλλα, σχημάτισαν ένα εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο να το διασπάσεις. Κι εγώ με τον Μίλαν ήμασταν εξαιρετικό δίδυμο, αλλά σε εκείνο το ματς, δεν κατάφεραν να δημιουργηθούν ευκαιρίες για εμάς. Αν και η αλήθεια είναι πως είχα μία πολύ μεγάλη, προς το τέλος του παιχνιδιού, που δυστυχώς δεν κατάφερα να μετατρέψω σε γκολ. Ίσως είχε γραφτεί αλλιώς η ιστορία.



Τα "αν", όμως, δεν θα απαντηθούν ποτέ. Όπως κανείς δεν θα μάθει, τι θα συνέβαινε και πώς θα κυλούσε το ματς, αν ο Πάβελ Νέντβεντ δεν τραυματιζόταν και γινόταν αλλαγή. Ήταν μεγάλη απώλεια για εμάς. Ο ηγέτης μας. Η απουσία του έδωσε αυτοπεποίθηση στην Ελλάδα και χωρίς αυτόν, έγινε ακόμα πιο δύσκολο να εισβάλλουμε στο φρούριο της ελληνικής άμυνας.

Θυμάμαι πως μετά το γκολ του Δέλλα, ένιωσα πλήρως αδύναμος. Μας διέλυσε την ψυχολογία και δεν υπήρχε χρόνος. Έχουν περάσει 20 χρόνια, αλλά ακόμη, νιώθω λύπη για εκείνο το τουρνουά. Ήταν μία πολύ μεγάλη, αλλά χαμένη ευκαιρία για εμάς.



Είχαμε τόσο ισχυρή ομάδα. Ικανή να φτάσει έως το τέλος και να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Παίξαμε ωραίο, επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά όπως η Γαλλία στα προημιτελικά και η Πορτογαλία στον τελικό, πέσαμε πάνω στην Ελλάδα.

Καμία από αυτές τις τρεις ομάδες, δεν κατάφερε να σκοράρει απέναντί της. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πόσο δύσκολο είναι να πετύχεις κάτι τέτοιο.



Εκείνη η ομάδα, ήταν ένα σπουδαίο σύνολο, έστω κι αν κάποιοι για εμένα, ξεχώρισαν. Παραδείγματος χάριν, ο Δέλλας, με την εξαιρετική του άμυνα, ο Καραγκούνης, με την ηγετική του φυσιογνωμία και όντας ο κινητήριος μοχλός, και ο Χαριστέας, με τα κρίσιμα γκολ του, στα προημιτελικά και τον τελικό.

Και πάνω από όλους, ο Ότο Ρεχάγκελ. Ένας φοβερός προπονητής, που ήξερε πολύ καλά, και πώς να σχεδιάζει την τακτική, και πώς να την μεταφέρει στους παίκτες του. Ένας στρατηγός.



Περίπου έξι χρόνια μετά το EURO 2004, συνεργάστηκα με τον Άγγελο Χαριστέα στη Νυρεμβέργη. Ήμασταν συμπαίκτες και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για όσα έγιναν, εκείνο το καλοκαίρι.

Λίγο αργότερα συνάντησα και τον κόουτς Ρεχάγκελ. Ήταν ακόμα μία ευκαιρία να τον συγχαρώ, για τα όσα πέτυχε με την Ελλάδα, έχοντας πιο καθαρό μυαλό, απ' ό,τι εκείνες τις ημέρες στην Πορτογαλία.

Μόνο η Δανία του 1992, ίσως χωράει στη συζήτηση, αλλά κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία όλων των EURO, ήταν αυτή της Ελλάδας του 2004 και φέρει τη δική του υπογραφή!»



www.bnsports.gr

BEST OF THEMASPORTS