Γιατί το Euro του 1992 δεν είναι η κορυφαία στιγμή του δανέζικου ποδοσφαίρου

Η UEFA δεν επιτρέπει στη Γιουγκοσλαβία να συμμετέχει και αποφασίζει τη θέση της να πάρει η Δανία. Πολλά δημοσιεύματα λένε ότι κάποιοι Δανοί παίκτες άφησαν τις παραλίες για να ενσωματωθούν στην αποστολή, καθώς είχαν αρχίσει τις διακοπές τους. Μερικοί αμφισβητούν την ιστορία αυτή ως αστικό μύθο, διότι η UEFA είχε ανεπισήμως ενημερώσει τους Δανούς για την απόφαση της αρκετές μέρες πριν και είχαν νωρίς αρχίσει την προετοιμασία τους. Αλήθεια ή ψέματα, μικρή σημασία έχει.

Αντιλαμβάνομαι το ποδόσφαιρο ως μια μορφή τέχνης. Εν αρχή, το ποδόσφαιρο είναι μια φυσική έκφραση. Κίνηση στον χώρο, με την μπάλα ή χωρίς. Κίνηση προμελετημένη ή βάσει ενστίκτου. Κίνηση βίαιη ή κίνηση αέρινη. Κίνηση ως μέρος ενός σχεδίου που επιδιώκει τη νίκη ή την έκφραση καθαυτή. Η υιοθέτηση του ενός ή του άλλου άκρου –ή μια ενδιάμεση απόχρωση– χαρακτηρίζει τις αξίες και την κουλτούρα εκείνων που δημιουργούν ποδοσφαιρικό περιεχόμενο. Το ποδόσφαιρο είναι πολιτιστική έκφραση. Είναι τέχνη.

Θεωρώ ως τη σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του δανέζικου ποδοσφαίρου και μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, το χαμένο πέναλτι του Morten Wieghorst. Το 2003 η Δανία αντιμετωπίζει το Ιράν σε φιλικό αγώνα. Λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, κάποιος φίλαθλος σφυρίζει. Παραπλανά τον αμυντικό του Ιράν, που έχει την μπάλα στα πόδια του, ο οποίος νομίζει λανθασμένα ότι σφύριξε ο διαιτητής τη λήξη του ημιχρόνου.

Έτσι, πιάνει την μπάλα με τα χέρια. Συνεπώς, ο διαιτητής καταλογίζει πέναλτι υπέρ της Δανίας. Αναλαμβάνει την εκτέλεση ο Wieghorst, ο οποίος αστοχεί εσκεμμένα έχοντας τη σύμφωνη γνώμη του προπονητή του, Morten Per Olsen. Η Δανία ηττήθηκε 1-0. Αυτή η στιγμή τέχνης από τη Δανία έμεινε στην ιστορία.

Στα μάτια μου, αποθεώνει το δίκαιο και δείχνει ότι η νίκη δεν πρέπει να είναι το παν. Στη σημερινή συγκυρία, αυτοί κι αυτές που ασκούν την τέχνη του ποδοσφαίρου οφείλουν να πάρουν θέση. Να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά με έναν βαθύ και ουσιαστικό τρόπο. Η ουδετερότητα λειτουργεί υπέρ του καταπιεστή και εις βάρος του καταπιεζόμενου. Συχνά παγιδευόμαστε στην ασφάλεια της ουδετερότητας και στη ραστώνη της απάθειας.