Η ποδοσφαιρική μοίρα χρωστάει στον Ρόις ένα φινάλε αγκαλιά με το Champions League

Το τελευταίο παιχνίδι του Μάρκο Ρόις με τη φανέλα της Ντόρτμουντ έμελλε να είναι ένας τελικός Champions League. Στην πιο όμορφη ιστορία αγάπης πρέπει να μπει ένα ευτυχισμένο τέλος.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Καλοκαίρι 2012. Το καλοκαίρι του Euro Πολωνίας – Ουκρανίας. Την πρώτη από τις δύο διοργανώσεις εθνικών ομάδων στην οποία συμμετείχε ο Μάρκο Ρόις. Ήταν η στιγμή της ζωής του. Κλήση στην εθνική ομάδα της Γερμανίας και ταυτόχρονα μεταγραφή εντός Βεστφαλίας. Μετακόμισε μόλις 91 χιλιόμετρα μακριά από το Μένχενγκλαντμπαχ στο Ντόρτμουντ, για να μείνει στην ιστορία ως ο σπουδαιότερος παίκτης του συλλόγου.

Για τους περισσότερους αυτές οι ταμπέλες «φοριούνται» σε όσους πετυχαίνουν κάτι μεγάλο, όπως την κατάκτηση ενός Champions League. Τώρα είναι η ευκαιρία του εμβληματικού αρχηγού να το καταφέρει, ασχέτως εάν δεν έχει να αποδείξει την αγάπη του για τη Ντόρτμουντ. Ο Ρόις είναι η Ντόρτμουντ.

Γεννημένος εκεί, μπήκε στις ακαδημίες της Ντόρτμουντ, ωστόσο έμεινε ελεύθερος όταν έφτασε στην ομάδα κάτω των 17 ετών. Έφτασε μέχρι την ερασιτεχνική Ροτ Βάις Άλεν και από εκεί μεταπήδησε στην Γκλάντμπαχ. Χρειάστηκε μόλις ένας χρόνος παρουσίας σε αυτήν για να επιστρέψει στον σύλλογο της καρδιάς του και να γίνει η σημαία του. Σε ηλικία 35 ετών ετοιμάζεται για τον υπέρ πάντων με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Η ποδοσφαιρική μοίρα του το χρωστάει. Διότι είναι ένα παιδί που ταλαιπωρήθηκε όσο λίγοι από τραυματισμούς. Πολύ σοβαρούς μάλιστα.

Τον Ιούνιο του 2014, ελάχιστες μέρες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζίλιας παθαίνει ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο σε ζέσταμα φιλικού αγώνα, χάνει το τουρνουά και την πορεία των «πάντσερ» ως την κορυφή του κόσμου. Δυνατό «χτύπημα» πριν από το ισχυρότατο δύο χρόνια αργότερα. Σαν το είχε η μοίρα του να την «παθαίνει» καλά, πριν τις μεγάλες διοργανώσεις εθνικών ομάδων.

Ένα μήνα πριν το Euro της Γαλλίας το 2016 τραυματίζεται στην βουβωνική χώρα, το «όνειρο» της συμμετοχής σβήνει και μένει εκτός για ένα εξάμηνο. Στο καλύτερο σημείο της καριέρας του ηλικιακά στερείται από την… τύχη, την ευκαιρία να ζήσει μοναδικές στιγμές μίας ποδοσφαιρικής καριέρας. Ταυτόχρονα πάει πίσω αγωνιστικά, αφού χάνει προετοιμασία με την ομάδα ενώ οι υπόλοιποι της ευρωπαϊκής ελίτ φορτσάρουν.

Ακόμη δεν έχει δει τίποτα όμως. Στο φινάλε της ίδιας σεζόν 2016/17, ένα χρόνο ακριβώς δηλαδή μετά τον παραπάνω τραυματισμό υποφέρει από τον πιο σκληρό τραυματισμό για έναν ποδοσφαιριστή. Ρήξη χιαστού στο γόνατο που τον αφήνει εκτός δράσης για 220 ημέρες και συνολικά 40 παιχνίδια. Ασύλληπτο αυτό που συμβαίνει σε μία «μαύρη» διετία για τον Γερμανό παιχταρά! Δύο «χτυπήματα» που του έκοψαν την καριέρα στη μέση και τον σταμάτησαν από άπιαστες επιδόσεις.



Η ανιδιοτελής αγάπη του για την Ντόρτμουντ όμως δεν του επέτρεψε τα παρατήσει. Ούτε οι απώλειες τίτλων όπως ο περσινός στα τελευταία δευτερόλεπτα της χρονιάς. Τίποτα δεν πτόησε τον Μάρκο Ρόις από το να εγκαταλείψει το «κίτρινο τείχος» που ήταν πάντοτε πίσω του για να τον κρατά «ζωντανό» σε όσα του τα έφερε ανάποδα η τύχη.

Στο «Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ» έφερε μόλις δύο Κύπελλα Γερμανίας και τρία γερμανικά Super Cup. Πρωτάθλημα ούτε για δείγμα. Αντίθετα σε αυτή την 12ετία κυριαρχίας της Μπάγερν Μονάχου βίωσε από πρώτο χέρι ουκ ολίγες τριάρες, τεσσάρες και πεντάρες. Βραδιές ταπεινωτικές. Εκείνος όμως πάντα όρθιος από τις αναποδιές.

Παρά τις μακροχρόνιες απουσίες μετράει 428 συμμετοχές, με 170 γκολ και 131 ασίστ. Δείγμα της αγωνιστικής του επίδρασης έβαλε το «τραίνο» της Ντόρτμουντ στις ράγες, προκειμένου αυτό να φτάσει και να εδραιωθεί στην ελίτ της Ευρώπης. Ο Ρόις υποδέχθηκε τον Λεβαντόφσκι, τον Ομπαμεγιάνγκ, τον Χάαλαντ και άλλα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης εποχής. Όλοι τους είδαν την Ντόρτμουντ σαν σκαλοπάτι για κάτι καλύτερο. Ο Πολωνός πήγε στη μεγάλη αντίπαλο Μπάγερν, ο Γκαμπονέζος στην Άρσεναλ και ο Νορβηγός στη Σίτι για να γίνουν διεκδικητές τροπαίων. Αντιλήφθηκαν ότι στους Βεστφαλούς οι πιθανότητες είναι περιορισμένες.

Ο σύλλογος δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο, αφού φιλοσοφία του είναι η επεξεργασία ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και αν προκύψει κάποιος τίτλος… έχει καλώς. Σαν μια μητέρα που αφήνει το παιδί της να βρει το δρόμο του. Οι παραπάνω και άλλοι πολλοί ανδρώθηκαν στη Ντόρτμουντ, αναδύθηκαν στο ευρωπαϊκό στερέωμα και μέσω αυτής πήραν το εισιτήριο για ένα μεγαλύτερο club. Ουδείς την ξέχασε φυσικά και όπως δηλώνουν κάθε τόσο θα την ευχαριστούν για πάντα.

Μοναδικός που έμεινε… ακούνητος ήταν ο Ρόις. Είδε φίλους και συμπαίκτες με τους οποίους είχε απίστευτη συνεργασία στον αγωνιστικό χώρο να αποχωρούν ανά διαστήματα και εκείνος να αναγκάζεται να βρει τη χημεία σε άλλα πρόσωπα. Άλλες φορές αυτό δούλεψε, άλλες όχι. Είδε να έρχονται ταλέντα χωρίς όμως να τον προσπερνούν. Αυτός είχε τον δύσκολο ρόλο του εγκλιματισμού τους στα δεδομένα της Ντόρτμουντ. Παράλληλα με την ψυχολογική «σκληράδα» όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ειδικά μετά από βαριές ήττες ή αποκλεισμούς.

«Αφιέρωσα τη μισή μου ζωή στη Ντόρτμουντ», δήλωσε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Το τέλος του ταξιδιού έφτασε. Η απόφαση πάρθηκε νωρίς στα μέσα της τρέχουσας σεζόν, τότε που κανείς δεν ήξερε ότι η ομάδα μπορεί να φτάσει ως το «Γουέμπλεϊ». Κι όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα, προκειμένου ο τεράστιος αυτός αρχηγός με το «11» στην πλάτη να πει το «αντίο» στο σπουδαιότερο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Σε έναν τελικό Champions League. Δεν αρκεί όμως μόνο η παρουσία εκεί όπως το 2013 και την ήττα από τη Μπάγερν. Το βράδυ του Σαββάτου ο Ρόις θα πρέπει πρώτα να «υποτάξει» τη Ρεάλ Μαδρίτης και έπειτα να σηκώσει την κούπα στον ουρανό του Λονδίνου. Μάρκο σε ευχαριστούμε!

sport-fm.gr

BEST OF THEMASPORTS