Ακολουθήστε μας στο Google news
Αυτά ήταν τα λόγια του μεγάλου Μπόμπ Μάκαντου λίγες μέρες πριν από το τζαμπολ του ημιτελικού της 5ης Απριλίου του 1988 μεταξύ της βασιλεύουσας πρωταθλήτριας Ευρώπης Τρέϊσερ Μιλάνο και του ενθουσιώδη διεκδικητή Άρη, στο Φάιναλ Φορ που μετά από 21 χρόνια η FIBA το επανέφερε ως τρόπο ανάδειξης της καλύτερης ομάδας της Γηραιάς Ηπείρου (τη δεκαετία του 60 διεξήχθησαν δύο τελικές φάσεις με τη μορφή Φάιναλ Φορ, στο Μιλάνο το 1966 με τη συμμετοχή και της ΑΕΚ και την επόμενη χρονιά στη Μαδρίτη) και ως τόπος διεξαγωγής επιλέχθηκε το συνεδριακό κέντρο του Φλάντερς Εξπό στη βελγική πόλη της Γάνδης.
Τα κιτρινόμαυρα καραβάνια των 7.000 Αρειανών που είχαν κατακλύσει την πρωτεύουσα της Ανατολικής Φλάνδρας περίμεναν με αγωνία τον ημιτελικό και περισσότερο τον τελικό που πίστευαν πως θα δώσει το παρών ο Άρης. Τα δύο παιχνίδια στον όμιλο που ο πρωταθλητής Ελλάδος κέρδισε το πρώτο στο Αλεξάνδρειο με 25 πόντους διαφορά και έχασε το δεύτερο και αδιάφορο στο Μιλάνο χωρίς Γκάλη και Γιαννάκη, ίσως δικαιολογούσαν αυτή την υπέρμετρη αισιοδοξία. Ήταν όμως έτσι;
Δυστυχώς, η ιστορία του Miracolo di Palatrussardi ενάμιση χρόνο πριν, δεν είχε διδάξει τίποτα στους Θεσσαλονικείς. Ο Καζαλίνι που είχε διαδεχθεί τον Πίτερσον στην τεχνική ηγεσία των Ιταλών, έσπευσε στον μέντορα του για οδηγίες και ο πολύπειρος Νταν συμβούλευσε τον πρώην βοηθό του να προσδώσει ηρεμία στην ομάδα του αλλά και τον τίτλο του φαβορί στον Άρη.
Ο Πίτερσον ήξερε πολύ καλά πως οι ώμοι των παιχτών του Ιωαννίδη δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος, τους έλειπε η εμπειρία των μεγάλων αγώνων. Αυτή που διέθετε μπόλικη η Τρέϊσερ, οι δικοί της παίχτες ήταν γαλουχημένοι στον πρωταθλητισμό, ακόμα και αν το άθροισμα ηλικίας της πεντάδας της πλησίαζε τους δύο αιώνες. Τα πόδια μπορεί να ήταν βαριά αλλά η "24η ομάδα του ΝΒΑ" κατείχε το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης, το μέταλλο του νικητή από το οποίο ήταν σφυρηλατημένη αποδείχθηκε άτρωτο.
Και τα πράγματα στον ημιτελικό έγιναν όπως ακριβώς τα είχε "προφητεύσει" ο Αμερικανός σούπερ σταρ των Μιλανέζων. Ο Μάκαντου "μάτωσε" το καλάθι του Άρη με 39 (εξαιτίας της ψηλής πεντάδας των Ιταλών, πάνω στον τρεις φορές πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ, στην άμυνα έβγαινε ο Σούμποτιτς) ο συμπατριώτης του Μπράουν σκόραρε 28 ενώ ακόμα και ο γερόλυκος Ντίνο πέτυχε 7 υπερπολύτιμα ποντάκια. Οι ψηλοί της Τρέϊσερ πέτυχαν συνολικά 74 από τους 87 κυριάρχησαν στον αέρα με 29 ριμπάουντ στο σύνολο, την ίδια ώρα που ο Γκάλης έμενε χαμηλά για τα δικά του δεδομένα, πετυχαίνοντας 28 πόντους. Η δοκιμασμένη και πάντα χρήσιμη ζώνη 1-3-1, η περίφημη Aquila (Αετός) είχε δώσει ξανά τη λύση για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου τρομοκράτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο πρωταθλητής Ελλάδος δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να τρέξει και να ξεδιπλώσει τον αιφνιδιασμό και από τη στιγμή που το παιχνίδι πήγε στη δύναμη μέσα στη ρακέτα, η υπεροχή της Τρέϊσερ ήταν δεδομένη. Ο Σούμποτιτς που πήρε 21 προσπάθειες για σουτ στο παιχνίδι ήταν άστοχος αλλά προφανώς δεν ευθυνόταν αυτός για την ήττα και ας έγινε αποδεκτής της πίκρας και του θυμού του Ιωαννίδη που ξεστόμισε την ατάκα "εγώ ρε πο@#η μου δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι".
Ούτε το οικόσημο του απομονωμένου ξενοδοχείου "Auberge du pecheur" ( Η ταβέρνα του ψαρά), αυτή η περιβόητη μαύρη γάτα έφταιγε για την αποτυχία του συλλόγου να προκριθεί στον τελικό. Ήταν καθαρά θέμα εμπειρίας και λανθασμένης νοοτροπίας του Άρη που πήγε στη Γάνδη με τον αέρα της σιγουριάς αλλά έπεσε πάνω στην πιο "μπαρουτοκαπνισμένη" ομάδα της Ευρώπης (ο Μενεγκίν μόνος του είχε 11 τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις πλάτες του) η Τρέϊσερ ήταν πολύ σκληρή για τα δόντια των τριών διεκδικητών του θρόνου της όπως απέδειξε και στον τελικό εναντίον της Μακάμπι.
Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για τον Άρη χάθηκε στο Βέλγιο. Θα ακολουθούσαν άλλες δύο με την ίδια κατάληξη, η Ανάσταση για το ελληνικό μπάσκετ μεσούντος του Ορθοδόξου Πάσχα δεν έμελλε να λάβει χώρα στη Γάνδη, "τα τσάρτερ της χαράς" γύρισαν πίσω στην πατρίδα μέσα στην κατήφεια αλλά και την ελπίδα για επανάληψη του ταξιδιού την επόμενη χρονιά στο Μόναχο...
Ο κόσμος... έλειπε, μαζί και η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο καθώς άπαντες είχαν το μυαλό τους στο Final Four. Ο Ολυμπιακός ξύπνησε στην επανάληψη, καθάρισε εύκολα την ΑΕΚ με 92-75 και έκανε το 1-0 στη σειρά.
Μετά από 11 συμμετοχές σε Final 4 ο Κώστας Σλούκας εξηγεί γιατί αυτό με τον «μεγαλύτερο σύλλογο της Ευρώπης μαζί με τη Ρεάλ» είναι το πιο ξεχωριστό της καριέρας του!
Εφτά χρόνια χωρίς τίτλο ήταν πολλά για έναν σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός. Όταν οι Γιαννακόπουλοι τίναξαν την μπάνκα στον αέρα για να δελεάσουν τον μεγαλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα να φορέσει την φανέλα με το τριφύλλι, σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν την ελπίδα πως ένα ακόμα τρόπαιο θα κοσμούσε τη βιτρίνα.
Στον Ολυμπιακό επικρατεί συγκρατημένη αισιοδοξία για την κατάσταση του Φίλιπ Πετρούσεφ, ωστόσο ο Σέρβος θα υποβληθεί σε εξετάσεις τη Δευτέρα (13/05) για να διαπιστωθεί το μέγεθος του τραυματισμού.
Με τον Στέφανο Σπάρταλη να κάνει μυθικό ματς (28π., 15ρ.), ο Ολυμπιακός συνέτριψε τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Final 8 με σκορ 75-45, κατακτώντας έτσι το 4ο πρωτάθλημα Εφήβων στην ιστορία του!
Ο Ολυμπιακός ήρθε με... φόρα από την Βαρκελώνη, διέλυσε τον Κολοσσό Ρόδου με +34 (100-66) και έκλεισε θετικά την Β' φάση. Έξι διψήφιοι παίκτες για τους "ερυθρόλευκους" που ανησυχούν για τον τραυματισμό του Φίλιπ Πετρούσεφ.
