Μπόμπι Μουρ: Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, η άνιση «μάχη» με τον καρκίνο και το… άγαλμα που πάντα θα θυμίζει ποιος ήταν!

Ο Μπόμπι Μουρ ήταν ο νεαρότερος αρχηγός στην ιστορία των «Λιονταριών» (από τα 22 του), γεννήθηκε στις 12 Απριλίου του 1941, όμως βιάστηκε να ζήσει και να πεθάνει, καθώς «έφυγε» σαν σήμερα στις 24 Φεβρουαρίου του 1993 σε ηλικία μόλις 51 ετών.

Ο Μουρ διαγνώστηκε για πρώτη φορά με καρκίνο στους όρχεις το 1964, τον οποίο και κέρδισε ενώ φρόντισε να το κρατήσει κρυφό μη θέλοντας να επισκιάσει η ασθένεια του την καριέρα του. Τον Απρίλιο του 1991, υποβλήθηκε σε εγχείρηση για ύποπτο καρκίνο του παχέος εντέρου και τον Φεβρουάριο του 1993, ανακοίνωσε ότι έπασχε από καρκίνο του εντέρου και του ήπατος. Τρεις μέρες αργότερα, σχολίασε έναν αγώνα της Αγγλίας εναντίον του Σαν Μαρίνο στο Γουέμπλεϊ, που έμελλε να είναι και ο τελευταίος του καθώς μια εβδομάδα αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή!

Λίγο μετά τον θάνατό του το 1993, η σύζυγος του, Στέφανι, ίδρυσε το Bobby Moore Fund ως κέντρο ερευνών για τον καρκίνο (Cancer Research UK) με στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για την πρωτοποριακή έρευνα για τον καρκίνο του εντέρου, όπου κατάφερε με τη γενναιοδωρία των υποστηρικτών του Μπόμπι να συγκεντρωθούν πάνω από 28 εκατομμύρια λίρες και τα ποσοστά θνησιμότητας από καρκίνο του εντέρου μειώθηκαν περισσότερο από 30%.

Ο θρυλικός Άγγλος έμεινε στην ιστορία ως ο αρχηγός της Εθνικής, που κατάφερε το 1966 να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στην Δυτική Γερμανία (4-2), στον οποίο αναδείχθηκε MVP. Εκτός των άλλων, έδωσε την πάσα (από 40 μέτρα μακριά) στον Τζεφ Χαρστ για να σκοράρει το τέταρτο τέρμα των Άγγλων, το γνωστό ως «γκολ – φάντασμα».  

Ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του το 1958 και μέχρι το 1974 αγωνίστηκε στη Γουέστ Χαμ με την οποία είχε μια σχέση παντοτινής αγάπης που ίσως να του στέρησε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε κάποια μεγαλύτερη ομάδα, μετέπειτα έφυγε από τα «σφυριά» και βρέθηκε στη Φούλαμ για τα επόμενα τρία χρόνια. 

Ο Μπόμπι Μουρ ανήκε στη υψηλή κοινωνία του Λονδίνου ήταν ένας «VIP» με έναν τεράστιο κύκλο γνωριμιών, ενώ έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης τόσο ως ποδοσφαιριστής, αλλά και ως άνθρωπος.  

Το «αυτοκρατορικό» του στυλ στο παιχνίδι του, η φινέτσα του γενικά και τα προσόντα του τον έχουν κατατάξει μεταξύ των κορυφαίων αμυντικών παικτών της υφηλίου. Δεν ήταν ο πιο γρήγορος. Ούτε ο πιο αλτικός. Παρ' όλα αυτά, έφτανε πάντα πρώτος στην μπάλα, είχε αντίληψη και διάβαζε την κάθε φάση, ενώ νικούσε πάντα τους αντιπάλους του στον αέρα. Ο ίδιος μάλιστα έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο για το οποίο είχε πει: «Οι Βραζιλιάνοι είναι ποδοσφαιριστές φοβεροί, με επικεφαλής το μοναδικό αυτό φαινόμενο, τον Πελέ». Μάλιστα και ο Πελέ είχε εκθειάσει τον Μουρ λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν έχω συναντήσει πιο “καθαρό” αμυντικό».

Το άγαλμα του κοσμεί την είσοδο του σταδίου «Γουέμπλεϊ», ως ελάχιστος φόρος τιμής για τα επιτεύγματα του. Πρόκειται για ένα μπρούτζινο ομοίωμα του που θα θυμίζει για πάντα τον ηγέτη της πιο επιτυχημένης εθνικής ομάδας της Αγγλίας με το νούμερο 6 στη φανέλα. «Άψογος ποδοσφαιριστής, ποιοτικός αμυντικός, αθάνατος ήρωας του 1966, εθνικός θησαυρός, άρχοντας του γηπέδου, αρχηγός με πυγμή, σωστός κύριος», γράφει η πλακέτα με τ’ όνομά του.  



www.bnsports.gr