Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2011 η Σάο Πάουλο υποδεχόταν στο Μορουμπί την Ατλέτικο Μινέιρο. Το παιχνίδι ήταν ουσιαστικά μια γιορτή για τους γηπεδούχους καθώς ο Ροζέριο Σένι, αρχηγός και ‘σημαία’ της Σάο Πάουλο, συμπλήρωνε 1000 συμμετοχές με τη φανέλα της. Επειδή γιορτή χωρίς μουσική είναι σαν ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα από τα ηχεία του γηπέδου πριν την έναρξη του αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου παίχτηκε μια playlist με 20 τραγούδια, η οποία περιλάμβανε μερικά από τα πιο πιο γνωστά ονόματα της ροκ: Pink Floyd, AC/DC, Metallica, Dire Straits, Guns N’ Roses, Creedence Clearwater Revival και άλλα. Τη λίστα την είχε φτιάξει μόνος του ο εορτάζων! Εκείνη τη μέρα ο 38χρονος (τότε) Σένι, με το παρουσιαστικό που θυμίζει ταμία ή λογιστή, ανέβηκε τουλάχιστον τρία σκαλιά στην εκτίμηση μου.
Ένα χρόνο μετά, όταν τον είδα να φωτογραφίζεται με τον ανυπέρβλητο Ρότζερ Γουότερς των Pink Floyd, με μπλουζάκι ‘The Wall’ και χαμόγελο ερεθισμένης γκρούπι που η καρδιά της πάει να σπάσει από συγκίνηση, τον έβαλα για τα καλά στην καρδιά μου. Σε μια πιάτσα όπως είναι αυτή των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών που η πλειοψηφία ακούει και προμοτάρει αδιάφορα σαχλά ποποτράγουδα, ο Ροζέριο Σένι αποδείκνυε για άλλη μια φορά ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος παίκτης.
Τα εκατόν τριάντα ένα γκολ (131) που πέτυχε στην καριέρα του και τα αμέτρητα προσωπικά ρεκόρ που κατέχει μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Είναι ο τερματοφύλακας με τα περισσότερα γκολ, με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο Τσιλαβέρτ, είναι 10ος σκόρερ στην ιστορία της Σάο Πάουλο (!), είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές με μια ομάδα, ο παίκτης που έχει φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού τις περισσότερες φορές, ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ από φάουλ για μια ομάδα (61!) και ο παίκτης με τις περισσότερες νίκες. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τους 18 τίτλους που έχει κερδίσει με τη Σάο Πάουλο και το μετάλλιο του Μουντιάλ του 2002, στο οποίο ήταν στην αποστολή, τότε κατανοεί απόλυτα τον λόγο που οι οπαδοί της ομάδας τραγουδάνε “Όλοι έχουν τερματοφύλακες, μόνο εμείς έχουμε Ροζέριο Σένι”.
Παρά το ότι θα μείνει, δικαιωματικά, στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος γκολτζής τερματοφύλακας που έχει εμφανιστεί ποτέ (και, φυσικά, ο μόνος που συμπεριλαμβάνεται στο Top-10 εκτελεστών φάουλ όλων των εποχών!), ο Σένι δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν κι ένας πολύ καλός πορτιέρο που το 2005 χάρισε στην ομάδα του το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων με αποκρούσεις όπως αυτή στο φάουλ του Τζέραρντ, και του οποίου τα αντανακλαστικά λειτουργούσαν ικανοποιητικά ακόμα και τον τελευταίο χρόνο που το ηλικιακό κοντέρ του έδειχνε 42, ηλικία στην οποία ένας μέσος άνθρωπος παθαίνει λουμπάγκο προσπαθώντας να δέσει το πρωί τα κορδόνια του.
Και αν ποτέ κάποιος θελήσει να τον μειώσει σαν τερματοφύλακα, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα πως η φήμη του οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι αναλάμβανε να εκτελέσει τα περισσότερα στημένα της ομάδας του, το μόνο που έχει να κάνει ο αγαπητός Ροζέριο είναι να βάλει στη διαπασών το “I’m not like everybody else” των Kinks και να του δείξει την πρόκριση μέσα στην έδρα της Χιλιανής Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα στο Κόπα Σουδαμερικάνα του 2013, ένα ματς στο οποίο ο Σένι, τρεις μήνες πριν συμπληρώσει 41 χρόνια ζωής (τρεις μήνες πριν συμπληρώσει 41 χρόνια ζωής!), κάνει όργια και τον πιο ψύχραιμο και απαθή οπαδό των γηπεδούχων να θέλει να κλωτσήσει το καθισματάκι του με μίσος και αγανάκτηση μέχρι να ματώσει και το τελευταίο δάχτυλο του ποδιού του.
