Ακολουθήστε μας στο Google news
Το βίντεο ξεκινάει ανάλαφρα… Η λογική είναι απλή, η σκηνοθεσία είναι απλή, σενάριο δεν υπάρχει. Μόνο μια ερώτηση: Ποια είναι τα δέκα πράγματα που δεν μπορείς να αποχωριστείς;
«Το σκουφάκι μου». Μπλα, μπλα, μπλα
«Η οικογένειά μου».
«Το κινητό μου τηλέφωνο».
«Μία τράπουλα. Όλοι πια στο ΝΒΑ παίζουν χαρτιά». Μπλα, μπλα, μπλα.
«Η συλλογή με τα ρολόγια μου».
«Το skateboard. Ξεκίνησα με τον αδερφό μου μικρός, ακόμα κάνω τα κόλπα που είχα μάθει από τότε». Μπλα, μπλα, μπλα.
«Το DMSO. Το φάρμακό μου για ό,τι παθαίνω». Μπλα, μπλα, μπλα.
Τα Vans. Τα γυαλιά ηλίου. Πολλά μπλα, μπλα, μπλα ενδιάμεσα. Γελάει, εξιστορεί, αυτοσαρκάζεται, απολογείται, γελάει ξανά και κάπου ενδιάμεσα η μπάλα του μπάσκετ. Έξι χρονών έπιασε την πρώτη του μπάλα. 14 ετών πήγε στην πρώτη του ομάδα. Για λίγο δεν γελάει. Σταματάει. Κοιτάζει τη μπάλα, χαμηλώνει το βλέμμα, σφίγγει τα χείλη. «15 ετών το πήρα σοβαρά γιατί πέθανε ο πατέρας μου. Του το είχα υποσχεθεί, επειδή ήταν φίλαθλος του αθλήματος, ότι θα φροντίσω την οικογένεια από το μπάσκετ». Θα γελάσει ξανά, αλλά για λίγο ο Ντένις Σρέντερ χάνεται στις σκέψεις της εφηβείας του. Όπως για λίγο νόμιζε ότι είχε χαθεί και εκείνο το γράμμα που είχε γράψει στον Άξελ.
Ο πατέρας του και η Φατού είχαν λίγο καιρό που είχαν χωρίσει φιλικά και τα σπίτια τους δεν απείχαν πολύ στο Μπράουνσβαϊγκ, όπου από χρόνια είχαν εγκατασταθεί. Εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης ο Άξελ, ο μέσος Γερμανός σε ανάστημα, εμφάνιση και οικονομική κατάσταση, θα πήγαινε να φτιάξει το wifi στο κομμωτήριο της πρώην συζύγου. Δεν εμφανίστηκε ποτέ. Δεν ήταν χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του να είναι ασυνεπής και να μην ειδοποιεί. «Πήγα στο σχολείο και δεν ένιωθα καλά. Σα να αισθανόμουν μέσα μου ότι κάτι πρέπει να έχει συμβεί. Μόλις γύρισα σπίτι, τούς βρήκα όλους στην κουζίνα. «Κάτσε», μου είπαν. «Ο πατέρας του πέθανε». Ήμουν 16 χρονών. Απάντησα αποκλείεται και έτρεξα σπίτι του. Ήθελα να τον δω. Ήταν ακόμα ξαπλωμένος εκεί. Έπρεπε να τον ακουμπήσω. Αυτό άλλαξε όλη μου τη ζωή. Του είχα πει ότι θα κάνω καριέρα στο μπάσκετ για να φροντίσω την οικογένεια. Ότι θα σοβαρευτώ. Γιατί κι εκείνος με υποστήριζε. Είχε έρθει στο πρώτο μου παιχνίδι. Μόλις έφυγα από το σπίτι ήθελα να πάω στο γήπεδο».
Ο πατέρας του είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή λίγη ώρα αφότου είχε φάει μεσημεριανό. Τον βρήκαν ξαπλωμένο στον καναπέ του. Τον είδε ο Ντένις ξαπλωμένο στον καναπέ του. Όταν μάζευαν τα πράγματά του, σε ένα συρτάρι του κομοδίνου, ο 16χρονος Σρέντερ βρήκε το γράμμα που ο ίδιος είχε γράψει μια εβδομάδα πριν. Τι θα μπορούσε να προσφέρει μια καριέρα στο μπάσκετ στον ίδιο και στην οικογένειά του.
Είχε, όμως, ακόμα χρόνο;
Το όνομά τους είναι Flex. Είναι παιδικοί φίλοι από το Prinzenpark του Braunschweig. Πιθανότατα τώρα οικογενειάρχες οι περισσότεροι, με συμβατικές δουλειές και χόμπι τη σειρά ρούχων και καπέλων που λανσάρουν μαζί με τον Ντένις Σρέντερ. Κάποτε, μέσα στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές της επόμενης, ήταν ενθουσιώδεις αθλητές του skateboard που περνούσαν την ώρα τους κάνοντας κόλπα στο πάρκο. Ώρες ατελείωτες, για συνεχόμενες μέρες. Θα σταματούσαν μόνο για να παίξουν κάνα μονό, λίγη μπάλα ή πινγκ πονγκ. Ήταν ασταμάτητοι. Κανείς δεν μπορούσε να τους πει τι να κάνουν!
Ο Ντένις είχε ακολουθήσει στο πάρκο τον μεγάλο του αδερφό, Τσε. Εκείνος αρκετά πιο προχωρημένος, είχε δικό του χορηγό και πρόταση να γίνει επαγγελματίας. Έκαναν τα κόλπα που δεν τολμούσε κανείς. Πηδούσαν στη ράμπα που δεν πλησίαζε κανείς. Κατέβαιναν σκάλες που δεν ήθελε κανείς. Μέχρι που ο Τσε έσπασε τον ώμο του και η μαμά… έσπασε τα skateboard. Όχι ακριβώς, αλλά περίπου. Έπρεπε να βρουν μια άλλη ασχολία, ένα άλλο άθλημα. Το μπάσκετ δεν ήταν ακριβώς ξένο, αλλά δεν ήταν και ακριβώς οικείο. Έπαιζαν στο πάρκο – ο Ντένις είχε μια σχεδόν έμφυτη κλίση στο χειρισμό της μπάλας.
Τον είχαν εντοπίσει κιόλας οι scout που τριγυρνάνε στα πάρκα για να βρουν ταλέντα σε τέτοιες ηλικίες. «Ο Λίβιου με πήρε στην άκρη και μου είπε ότι έχω ταλέντο και θέλει να με πάρει στο γήπεδο να κάνουμε προπόνηση». Ο Λίβιου Κάλιν ήταν τότε υπεύθυνος στην Μπράουνσβαϊγκ. «Η ιστορία του να παίρνεις ένα αγόρι από το πάρκο και να τον βλέπεις τώρα στο ΝΒΑ, μοιάζει με οσκαρική ταινία. Σαν το Slumdog Millionaire. Αυτός είναι ο Ντένις. Ακριβώς αυτό», περιγράφει ο Ρουμάνος προπονητής, αλλά αφήνει στην άκρη τις λεπτομέρειες που κάνουν την ταινία οσκαρική. Γιατί ο Ντένις ήταν δύσκολος. Ήταν απείθαρχος. Ήταν εκρηκτικός. Ήταν Α.Δ.Υ.Π.Ο.Φ.Ο.Ρ.Ο.Σ..
«Ναι, δεν ξέρω να χάνω. Έχει βελτιωθεί με τα χρόνια, ειδικά αφού έγινα πατέρας, όμως όταν ήμουν μικρός ό,τι κι αν έπαιζα έπρεπε να κερδίζω. Πάντα να κερδίζω. Μόνο να κερδίζω. Μόνο τότε μπορούσα να πάω σπίτι. Τσακωνόμουν με την οικογένειά μου, με τον αδερφό μου, με όλους. Δεν υπήρχε κάτι άλλο». Στην πρώτη του προπόνηση είχε πάει με κολλητό τζιν, vans και αντιανεμικό. Ένας προπονητής του είπε ότι δεν κάνει για μπάσκετ. Δε θα παίξει ούτε στην Α1 Γερμανίας. «Αυτό ήταν ακόμα ένας λόγος που με ώθησε. Δε γίνεται να το λες αυτό σε κανέναν», θα πει όταν πια είναι αστέρας του ΝΒΑ. Ο Λίβιου έβλεπε το ταλέντο του. Αλλά δεν άντεχε άλλο. «Ερχόταν μια εβδομάδα και δεν ερχόταν την επόμενη. Δεν μπορούσε να αντέξει την απογοήτευση. Φώναζε. Αν έχανε, έφευγε από το γήπεδο. Ήταν μια πολύ έντονη προσωπικότητα. Από τότε που ήταν έντεκα χρονών ήθελε να αποφασίζει για όλα και για όλους».
Όταν ο Άξελ Σρέντερ έφυγε από τη ζωή, ένας φίλους του Ντένις έπεισε τον Ρουμάνο προπονητή να δώσει ακόμα μια ευκαιρία στον Ντένις. Ο Κάλιν το δέχτηκε, αλλά είχε ένα τεστ για να δει αν πραγματικά είναι έτοιμος να αλλάξει. Έπρεπε να παίξει συνεχόμενες άμυνες ένας εναντίον ενός μέχρι να μπορέσει να σταματήσει έναν παίκτη. «Ο Ντένις έπαιξε 30 συνεχόμενες άμυνες. Έκλαψε. Αλλά το υπέμεινε». Ο Σρέντερ είχε αλλάξει. Τελείωνε σχολείο στις 3.45 και έπαιρνε το λεωφορείο. Πήγαινε στο γήπεδο στις 5μ.μ. για να κάνει δίωρη προπόνηση ως τις εφτά. Έμενε για να κάνει ακόμα μια δίωρη προπόνηση ως τις εννέα. Μετά έπαιζε μονό ως τις 11.30 και γυρνούσε σπίτι του στη 1 τα ξημερώματα για να κοιμηθεί.
«Πάντα με ενθάρρυνε να συνεχίζω και πίστευε στο ταλέντο μου. Είναι οικογένειά μου. Είμαι εδώ χάρη σε εκείνον. Μπόρεσα να κάνω τόσα για την οικογένειά μου χάρη σε εκείνον. Τον αγαπάω, ήταν ένας δεύτερος πατέρας για μένα».
Ο δεύτερος πατέρας του, ο Λίβιου Κάλιν, κατάλαβε ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιθασεύσει τον χαρακτήρα του Ντένις Σρέντερ. Δεν τον άφησε ποτέ να νιώσει πιο σπουδαίος από την ομάδα. Αλλά τον έχρισε ηγέτη. «Πριν μερικά χρόνια με πήρε τηλέφωνο ο Κρις Φλέμινγκ και με ρώτησε πώς να του συμπεριφερθεί. Του είπα: «Να τον εμπιστευτείς και να του δώσεις το ρόλο του ηγέτη».
Ο Άξελ Σρέντερ ήταν σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο στην Banjul, την πρωτεύουσα της Γκάμπια και περπατούσε προς ένα μικρό γερμανικό εστιατόριο. Στο δρόμο του για το Berlinen, το οποίο από το όνομα και μόνο φαντάζεσαι να προσφέρει εκλεκτά λουκάνικα και kartoffelsalat, πέρασε από ένα κομμωτήριο και είδε την Φατού Ντζιε. Ένα χρόνο μετά η Φατού τον επισκέφτηκε στην Γερμανία, στο ταξίδι της προς την αδερφή της στη Δανία. Ο Άξελ την έπεισε να μετακομίσει μαζί και με τα δύο της παιδιά στο Μπράουνσβάιγκ. Σύντομα παντρεύτηκαν και υποδέχτηκαν τον Ντένις στη ζωή τους.
«Ξέρω ότι όταν κάποιος ακούει Σρέντερ (σ.σ. με το βαθύ ε) σκέφτεται έναν λευκό τύπο με μπλε μάτια. Όμως θέλω να πιστεύω ότι εγώ και η παρουσία μου στην Εθνική Γερμανίας μπορεί να κάνει πολλά μαύρα αγόρια να ξεκινήσουν το μπάσκετ. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω να φοράω αυτή τη φανέλα. Το βλέπουν: Αν ο Ντένις παίζει για την Γερμανία, μπορώ κι εγώ».
Ο Ντένις, βέβαια, δεν πέρασε και τέλεια μεγαλώνοντας. Καλύτερα από τον Τσε που ήταν πέντε χρονών και δεν ήξερε τη γλώσσα, καλύτερα από την Άβα που ήταν οκτώ χρονών και δεν ήξερε τη γλώσσα, αλλά όχι καλά. Ήταν μαύροι μουσουλμάνοι σε μια λευκή κοινότητα τη δεκαετία του 1990. «Τα παιδιά κάνουν αστεία. Μαθαίνεις τη γλώσσα. Μαθαίνεις πώς να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Γίνεται καλύτερο, αλλά όχι και πολύ. Απλά ζεις με αυτό», θα πει η αδερφή του, και ο Ντένις είχε τις δικές του αναμνήσεις. Ήταν, άλλωστε, το μόνο μαύρο παιδί στο νηπιαγωγείο και ένα από τα δύο μαύρα σε σχολείο 800 μαθητών!
«Ο Φάμπιαν, ο καλύτερός μου φίλος, ήταν λευκός. Ακόμα μιλάμε, ήμασταν στο ίδιο σχολείο 18 χρόνια. Όμως άλλοι θα έλεγαν «κοίταξέ τον. Είναι μαύρος. Έχει βρώμα σε όλο του σώμα. Τέτοια πράγματα τα ακούς διαρκώς. Όταν άρχισα να παίζω μπάσκετ, σταμάτησαν τα σχόλια. Ήξερα και πάλι ότι δεν συμπαθούσαν τους μαύρους, ότι θεωρούσαν ότι είμαι διαφορετικός από εκείνους. Αλλά το αποδέχτηκα και προχώρησα».
Προχώρησε να γίνει αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας. Να την οδηγήσει στο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Να την οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου στο παγκόσμιο. Να γίνει ηγέτης. Να μάχεται (σε βαθμό παρεξηγήσεως) πριν από τον εαυτό του για τους συμπαίκτες του. Να δοκιμάζει (βλ. Μάξι Κλέμπερ) όποιον θέλει να μπει στο γκρουπ, ενώ πριν δεν ήταν στο γκρουπ. Να φωνάζει, να τσακώνεται, να σπρώχνει όλους στα όρια. Να τους σπρώχνει στην κορυφή. Γιατί κάποτε κι εκείνος, ένιωσε να τον σπρώχνουν. Κι αν δεν ήταν προς το μπάσκετ, μπορεί να ήταν προς τον γκρεμό.
sdna.gr
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποθέωσε τον Κέντρικ Ναν με story του στο Instagram μετά την νίκη του Παναθηναϊκού AKTOR στο Game 4 επί της Μακάμπι στο Βελιγράδι, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον καλύτερο ξένο που έχει παίξει στην χώρα μας μετά τον Ντομινίκ Γουίλκινς.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός AKTOR επικράτησαν των Μπαρτσελόνα και Μακάμπι Τελ Αβίβ αντίστοιχα και στέλνουν τις σειρές σε 5ο παιχνίδι, όπου αναμένεται «ομηρικές» μάχες πρόκρισης στο F4 της EuroLeague!
Χείμαρρος ήταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μετά την ήττα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, προς τη Euroleague, αναφορικά με τη διαιτησία του αγώνα.
Μπασκόνια και Ρεάλ Μαδρίτης κοντράρονται στο Game 3 της μεταξύ τους σειράς για τα playoffs της Ευρωλίγκας, με τη «βασίλισσα» να προηγείται με 2-0 και να ψάχνει μία ακόμα νίκη για να πάει στο Final 4!
Ένα φάουλ του Πετρούσεφ στην εκπνοή χάρισε τη νίκη στη Μπαρτσελόνα, με τον Ολυμπιακό να χάνει μέσα από τα χέρια του τη νίκη με 80-82 στην παράταση. Στο 2-1 οι Καταλανοί.
Ο Παναθηναϊκός κατέθεσε ένσταση, μετά το τέλος του Game 3 απέναντι στη Μακάμπι, για τη φάση που έγινε 14 δεύτερα πριν το τέλος, με την προσπάθεια του Λεσόρ να κόψει τον Μπράουν.
