Χριστόφορος Χριστοφή για Ομόνοια: «Αυτό που έχει σημασία είναι οι περιορισμοί και τα κριτήρια, όχι το βέτο»

Themasports team

Ο νομικός και πρώην μέλος του ΔΣ της Ομόνοιας, Χριστόφορος Χριστοφή τοποθετήθηκε για τις εξελίξεις στην Ομόνοια με Παπασταύρου και Σωματείο.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Η ανάρτηση του:

«Περί βέτο και πώλησης μετοχών.

Να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο.

Το δικαίωμα πώλησης ή μεταβίβασης μετοχών σε ιδιωτικές εταιρείες (σε αντίθεση με τις δημόσιες εταιρείες) στη Κύπρο δεν είναι ελεύθερο. Μπορεί να περιοριστεί με δύο τρόπους. Καταρχάς, περιορίζεται με βάση τις πρόνοιες του περί Εταιρειών Νόμου. Ο βασικός περιορισμός είναι ότι ένας μέτοχος σε ιδιωτική εταιρεία, δεν μπορεί να πωλήσει τις μετοχές του σε τρίτο πρόσωπο, εκτός εάν τις προσφέρει πρώτα στους υφιστάμενους μετόχους. Αυτό είναι το γνωστό ως το δικαίωμα πρώτης προτίμησης.

Κατά δεύτερο, περιορισμός στη πώληση μπορεί να επέλθει και συμβατικά. Δηλαδή με συμφωνία των μετόχων. Μπορεί για παράδειγμα, οι μέτοχοι να συμφωνήσουν μεταξύ τους όρους και προϋποθέσεις για άσκηση αυτού του δικαιώματος. Ταυτόχρονα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η μεταβίβαση των μετοχών επέρχεται λόγω εξωγενούς γεγονότος, για παράδειγμα εάν πεθάνει ένας μέτοχος οι μετοχές θα περιέλθουν στη κατοχή των κληρονόμων του.

Τώρα για το θέμα που έχει προκύψει με την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Όπως έχει διαφανεί από δημόσιες δηλώσεις, η μόνη διαφωνία των πλευρών εστιάζεται σε ένα σημείο. Αφορά το βέτο που έχει θέσει το σωματείο στο δικαίωμα πώλησης των μετοχών από τον Παπασταύρου σε μελλοντικό στάδιο. Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, πέραν των περιορισμών που έχουν συμφωνηθεί, το σωματείο επιθυμεί όπως, ανεξάρτητα από αυτούς, να έχει και δικαίωμα βέτο σε ενδεχόμενο πώλησης. Καταλαβαίνω τη λογική και τις ανησυχίες αυτού του αιτήματος.

Το σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το εξής.

Η απόφαση για αποξένωση του ποδοσφαιρικού τμήματος και ανάθεση της διαχείρισης του σε εταιρεία λήφθηκε το 2018. Το θέμα αρχής αυτό ήταν. Τέθηκε τότε και αποφασίστηκε. Από τη στιγμή που λήφθηκε αυτή η απόφαση, σε αυτή εμπεριέχεται αυτόματα και αποδοχή της θέσης ότι υπάρχει η πιθανότητα ο κάτοχος των μετοχών της εταιρείας σε κάποια φάση να αλλάξει. Η αλλαγή ιδιοκτήτη μπορεί να επέλθει είτε δυνάμει συμφωνίας ή και από εξωγενές γεγονός, ανεξάρτητα από τη βούληση των μερών, που είναι ο θάνατος του μετόχου και η αυτόματη μεταβίβαση των μετοχών στους κληρονόμους του.

Άρα, από τη στιγμή που αποδέχθηκες την ανάθεση της διαχείρισης σε εταιρεία, το απόλυτο δικαίωμα βέτο, σε μελλοντική μεταβίβαση δεν έχει κανένα νόημα. Αυτό που έχει σημασία είναι οι περιορισμοί και τα κριτήρια που μπορείς να θέσεις σε αυτό το δικαίωμα. Οι περιορισμοί και τα κριτήρια μπορεί να είναι τέτοια που να διασφαλίζουν τις ανησυχίες σου για τυχόν μελλοντική πώληση των μετοχών.

Κατά τη γνώμη μου, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πιο σημαντικό είναι να αξιολογήσεις το συνεταίρο σου, τον άνθρωπο με τον οποίο συμβάλλεσαι. Ο Παπασταύρου μπορεί να αξιολογηθεί σήμερα διότι έχουμε την εμπειρία των πέντε χρόνων. Το 2018 δεν την είχαμε. Έχω λοιπόν την άποψη ότι βασικό κριτήριο αξιολόγησης δεν είναι η ποδοσφαιρική διαχείριση που έκανε ο Παπασταύρου με την έννοια επιλογής προπονητή, ποδοσφαιριστών, τεχνικού διευθυντή, αποτελεσμάτων κλπ.

Αυτό είναι δευτερεύων.

Πρωτεύων είναι ο χαρακτήρας, η ακεραιότητα και η επιχειρηματική ηθική (business ethics) του συνεταίρου σου. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος τόλμησε και κατάγγειλε – με προσωπικό ρίσκο και κόστος - στις αρχές τη σαπίλα και διαφθορά που επικρατεί στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Κατάγγειλε τα στημένα, τον εκφυλισμό που υπάρχει στη διαιτησία, τους παράγοντες που το παίζουν διπλοπόρτι και το σάπιο ποδοσφαιρικό καθεστώς που υπάρχει στη Κύπρο. Στάθηκε απέναντι στο κατεστημένο με πράξεις όχι με λόγια.

Επίσης, εξίσου εξαιρετικής σημασίας είναι ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι, πλέον, ένας υγιείς οργανισμός από οικονομικής άποψης. Δεν έχει διπλά συμβόλαια, δεν χρωστά φόρους, όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους, υπάρχει ασφάλεια εργοδότησης, πληρώνονται όλες οι νόμιμες οφειλές προς το κράτος σε φόρους ΦΠΑ, ταμεία και κοινωνικές ασφαλίσεις. Δεν έχει πλέον ανάγκη να καταφύγει σε πρακτικές του παρελθόντος, (ενίοτε παράνομες), απόρροια της άθλιας οικονομικής κατάστασης. Δεν έχει ανάγκη να παρακαλεί κανένα, ούτε να εξευτελίζεται, ούτε να κλείνει τα μάτια σε άλλες καταστάσεις για να περάσει κριτήρια. Υπάρχουν δηλαδή όλες οι προϋποθέσεις για να λειτουργεί νόμιμα, σοβαρά, με το μέτωπο ψηλά και καθαρό.

Πρέπει επομένως να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και προπαντώς να μην ξεχνάμε ποια ήταν η κατάσταση προηγουμένως.

Πιστεύω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν καλή τη πίστη και σκέφτονται το καλό του σωματείου. Είναι θέμα αξιολόγησης της κατάστασης και του όποιου κινδύνου. Θέμα αρχής δεν τίθεται για τους λόγους που εξηγώ πιο πάνω.
Θεωρώ ότι το σωματείο μπορεί να διασφαλιστεί ως προς το δικαίωμα μελλοντικής πώλησης, τόσο ως προς το χρόνο άσκησης του, αλλά και τις προϋποθέσεις. Το απόλυτο βέτο είναι περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους που τίθεται και από τις δύο πλευρές. Το μεν σωματείο θέλει να έχει το τελικό λόγο, ο δε Παπασταύρου δεν θέλει να αισθάνεται κλειδωμένος, από τη στιγμή που έχει επενδύσει τόσα εκατομμύρια. Και οι δύο πλευρές έχουν βάσιμες ανησυχίες που πρέπει όμως να εξεταστούν υπό το φακό που εξηγώ.

Στο τέλος της ημέρας, στο δικό μου μυαλό το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής:

Το 2018 που δεν ξέραμε ποιος είναι ο Παπασταύρου του δώσαμε το ποδοσφαιρικό τμήμα. Σήμερα, που ξέρουμε ποιος είναι και πως λειτουργεί ως άνθρωπος και ως επιχειρηματίας, υπάρχει λόγος να τίθεται αυτή η απαίτηση, από τη στιγμή που είναι δεκτό ότι μπορεί το δικαίωμα αυτό να ρυθμιστεί με περιορισμούς και προϋποθέσεις;

Περί βέτο και πώλησης μετοχών. Να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Το δικαίωμα πώλησης ή μεταβίβασης μετοχών σε ιδιωτικές εταιρείες (σε αντίθεση με τις δημόσιες εταιρείες) στη Κύπρο δεν είναι ελεύθερο. Μπορεί να περιοριστεί με δύο τρόπους. Καταρχάς, περιορίζεται με βάση τις πρόνοιες του περί Εταιρειών Νόμου. Ο βασικός περιορισμός είναι ότι ένας μέτοχος σε ιδιωτική εταιρεία, δεν μπορεί να πωλήσει τις μετοχές του σε τρίτο πρόσωπο, εκτός εάν τις προσφέρει πρώτα στους υφιστάμενους μετόχους. Αυτό είναι το γνωστό ως το δικαίωμα πρώτης προτίμησης. Κατά δεύτερο, περιορισμός στη πώληση μπορεί να επέλθει και συμβατικά. Δηλαδή με συμφωνία των μετόχων. Μπορεί για παράδειγμα, οι μέτοχοι να συμφωνήσουν μεταξύ τους όρους και προϋποθέσεις για άσκηση αυτού του δικαιώματος. Ταυτόχρονα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η μεταβίβαση των μετοχών επέρχεται λόγω εξωγενούς γεγονότος, για παράδειγμα εάν πεθάνει ένας μέτοχος οι μετοχές θα περιέλθουν στη κατοχή των κληρονόμων του. Τώρα για το θέμα που έχει προκύψει με την ΟΜΟΝΟΙΑ. Όπως έχει διαφανεί από δημόσιες δηλώσεις, η μόνη διαφωνία των πλευρών εστιάζεται σε ένα σημείο. Αφορά το βέτο που έχει θέσει το σωματείο στο δικαίωμα πώλησης των μετοχών από τον Παπασταύρου σε μελλοντικό στάδιο. Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, πέραν των περιορισμών που έχουν συμφωνηθεί, το σωματείο επιθυμεί όπως, ανεξάρτητα από αυτούς, να έχει και δικαίωμα βέτο σε ενδεχόμενο πώλησης. Καταλαβαίνω τη λογική και τις ανησυχίες αυτού του αιτήματος. Το σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το εξής. Η απόφαση για αποξένωση του ποδοσφαιρικού τμήματος και ανάθεση της διαχείρισης του σε εταιρεία λήφθηκε το 2018. Το θέμα αρχής αυτό ήταν. Τέθηκε τότε και αποφασίστηκε. Από τη στιγμή που λήφθηκε αυτή η απόφαση, σε αυτή εμπεριέχεται αυτόματα και αποδοχή της θέσης ότι υπάρχει η πιθανότητα ο κάτοχος των μετοχών της εταιρείας σε κάποια φάση να αλλάξει. Η αλλαγή ιδιοκτήτη μπορεί να επέλθει είτε δυνάμει συμφωνίας ή και από εξωγενές γεγονός, ανεξάρτητα από τη βούληση των μερών, που είναι ο θάνατος του μετόχου και η αυτόματη μεταβίβαση των μετοχών στους κληρονόμους του. Άρα, από τη στιγμή που αποδέχθηκες την ανάθεση της διαχείρισης σε εταιρεία, το απόλυτο δικαίωμα βέτο, σε μελλοντική μεταβίβαση δεν έχει κανένα νόημα. Αυτό που έχει σημασία είναι οι περιορισμοί και τα κριτήρια που μπορείς να θέσεις σε αυτό το δικαίωμα. Οι περιορισμοί και τα κριτήρια μπορεί να είναι τέτοια που να διασφαλίζουν τις ανησυχίες σου για τυχόν μελλοντική πώληση των μετοχών. Κατά τη γνώμη μου, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πιο σημαντικό είναι να αξιολογήσεις το συνεταίρο σου, τον άνθρωπο με τον οποίο συμβάλλεσαι. Ο Παπασταύρου μπορεί να αξιολογηθεί σήμερα διότι έχουμε την εμπειρία των πέντε χρόνων. Το 2018 δεν την είχαμε. Έχω λοιπόν την άποψη ότι βασικό κριτήριο αξιολόγησης δεν είναι η ποδοσφαιρική διαχείριση που έκανε ο Παπασταύρου με την έννοια επιλογής προπονητή, ποδοσφαιριστών, τεχνικού διευθυντή, αποτελεσμάτων κλπ. Αυτό είναι δευτερεύων. Πρωτεύων είναι ο χαρακτήρας, η ακεραιότητα και η επιχειρηματική ηθική (business ethics) του συνεταίρου σου. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος τόλμησε και κατάγγειλε – με προσωπικό ρίσκο και κόστος - στις αρχές τη σαπίλα και διαφθορά που επικρατεί στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Κατάγγειλε τα στημένα, τον εκφυλισμό που υπάρχει στη διαιτησία, τους παράγοντες που το παίζουν διπλοπόρτι και το σάπιο ποδοσφαιρικό καθεστώς που υπάρχει στη Κύπρο. Στάθηκε απέναντι στο κατεστημένο με πράξεις όχι με λόγια. Επίσης, εξίσου εξαιρετικής σημασίας είναι ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι, πλέον, ένας υγιείς οργανισμός από οικονομικής άποψης. Δεν έχει διπλά συμβόλαια, δεν χρωστά φόρους, όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους, υπάρχει ασφάλεια εργοδότησης, πληρώνονται όλες οι νόμιμες οφειλές προς το κράτος σε φόρους ΦΠΑ, ταμεία και κοινωνικές ασφαλίσεις. Δεν έχει πλέον ανάγκη να καταφύγει σε πρακτικές του παρελθόντος, (ενίοτε παράνομες), απόρροια της άθλιας οικονομικής κατάστασης. Δεν έχει ανάγκη να παρακαλεί κανένα, ούτε να εξευτελίζεται, ούτε να κλείνει τα μάτια σε άλλες καταστάσεις για να περάσει κριτήρια. Υπάρχουν δηλαδή όλες οι προϋποθέσεις για να λειτουργεί νόμιμα, σοβαρά, με το μέτωπο ψηλά και καθαρό. Πρέπει επομένως να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και προπαντώς να μην ξεχνάμε ποια ήταν η κατάσταση προηγουμένως. Πιστεύω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν καλή τη πίστη και σκέφτονται το καλό του σωματείου. Είναι θέμα αξιολόγησης της κατάστασης και του όποιου κινδύνου. Θέμα αρχής δεν τίθεται για τους λόγους που εξηγώ πιο πάνω. Θεωρώ ότι το σωματείο μπορεί να διασφαλιστεί ως προς το δικαίωμα μελλοντικής πώλησης, τόσο ως προς το χρόνο άσκησης του, αλλά και τις προϋποθέσεις. Το απόλυτο βέτο είναι περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους που τίθεται και από τις δύο πλευρές. Το μεν σωματείο θέλει να έχει το τελικό λόγο, ο δε Παπασταύρου δεν θέλει να αισθάνεται κλειδωμένος, από τη στιγμή που έχει επενδύσει τόσα εκατομμύρια. Και οι δύο πλευρές έχουν βάσιμες ανησυχίες που πρέπει όμως να εξεταστούν υπό το φακό που εξηγώ. Στο τέλος της ημέρας, στο δικό μου μυαλό το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής: Το 2018 που δεν ξέραμε ποιος είναι ο Παπασταύρου του δώσαμε το ποδοσφαιρικό τμήμα. Σήμερα, που ξέρουμε ποιος είναι και πως λειτουργεί ως άνθρωπος και ως επιχειρηματίας, υπάρχει λόγος να τίθεται αυτή η απαίτηση, από τη στιγμή που είναι δεκτό ότι μπορεί το δικαίωμα αυτό να ρυθμιστεί με περιορισμούς και προϋποθέσεις;»

 

 

BEST OF THEMASPORTS