Ο 23χρονος Πορτογάλος μέσος, όπως και αρκετοί συνάδελφοί του, έμειναν «στήλη άλατος» με την ανακοίνωση ότι αποχωρεί η ομάδα τους από το πρωτάθλημα της Β’ Κατηγορίας. Γιατί; Διότι πολύ απλά η αρνητική αυτή εξέλιξη σημειώθηκε στη δύση της μεταγραφικής περιόδου και ήταν αδύνατον για ορισμένους ποδοσφαιριστές να βρουν νέα ποδοσφαιρική στέγη.
«Όταν ήρθε η προσφορά από την Αλκή μίλησα και με τον μάνατζερ μου. Είχαμε αρνητικές ενδείξεις, μάθαμε και το παρελθόν της ομάδας», είπε σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα του Παγκύπριου Συνδέσμου Ποδοσφαιριστών και πρόσθεσε: «Όταν μιλήσαμε, όμως, με τα άτομα τις ομάδας, μας διαβεβαίωσαν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα φέτος και πήρα το ρίσκο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα μπορούσα με καλές εμφανίσεις να πάρω μια καλύτερη μεταγραφή την επόμενη σεζόν».
Ταυτόχρονα, κάνοντας ένα παραλληλισμό με το πορτογαλικό πρωτάθλημα, στάθηκε στις δικλίδες ασφαλείας που υπάρχουν, ως έναν σημαντικό βαθμό στη χώρα της ιβηρικής χερσονήσου, κάτι που οφείλει να προβληματίσει τους ιθύνοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου. Τονίζει χαρακτηριστικά τα ακόλουθα: «Έχω αγωνιστεί σε Πορτογαλία, Ισπανία και Σουηδία. Ποτέ δεν έζησα παρόμοια κατάσταση. Ακόμη και σε μικρές ομάδες που μπορεί οικονομικώς να δυσκολεύονται, συνήθως ξεκινάνε τα προβλήματα προς το τέλος της σεζόν και φοβάσαι πως θα χάσεις κάτι από τους τελευταίους μισθούς. Όχι όμως από τον δεύτερο μόλις μήνα! Στην Πορτογαλία υπάρχει έλεγχος από τις αρχές και πρέπει να δείχνει η κάθε ομάδα ότι έχει τους πόρους να ανταπεξέλθει τουλάχιστον για ένα μεγάλο ποσοστό».
Αναφερόμενος στα διάφορα εμπόδια που άρχισαν να εμφανίζονται στο θέμα της καταβολής των δεδουλευμένων των ποδοσφαιριστών και στο πρόβλημα της στέγασής του, σημείωσε: «Πληρωθήκαμε μόνο τον Σεπτέμβριο. Από τον δεύτερο μόλις μήνα ξεκίνησαν τα προβλήματα. Τον Οκτώβριο, που είναι ο μόνος άλλος μήνας που πληρωθήκαμε, τον λαμβάναμε με δόσεις μέχρι και το κλείσιμο της ομάδας. Παίζω ποδόσφαιρο και στηρίζω την οικογένειά μου, τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Στην κατάσταση που βρέθηκα, όμως, δεν είχα να βοηθήσω τον εαυτό μου, ξόδεψα τα πάντα αφού οι μήνες περνούσαν χωρίς μισθό. Μάθαμε στην προπόνηση ότι κλείνει η ομάδα. Ήρθαν και μας το ανακοίνωσαν λέγοντας μας ότι δυστυχώς λόγω αυτής της κατάστασης δεν θα μπορούσαμε να λάβουμε άλλα χρήματα. Ταυτόχρονα, ο ιδιοκτήτης του υποστατικού στο οποίο έμενα, βάσει συμφωνίας με την Αλκή, μου ζήτησε να αποχωρήσω. Από τα άτομα της ομάδας σχεδόν κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον να δει τι θα απογίνουμε. Σε φιλικό επίπεδο μίλησα μόνο με τον προπονητή μου και τους συμπαίκτες μου μετά το κλείσιμο της ομάδας».
Το μεγάλο σοκ για τον Fernandes, και όχι μόνο, ήταν το ότι δεν είχε χρόνο να ψάξει για άλλη ομάδα για να συνάψει συνεργασία. «Είχα τρεις προτάσεις», είπε, «από την Κύπρο για να συνεχίσω αλλού, όμως, η Ομοσπονδία δεν δέχθηκε από ότι πληροφορήθηκα το αίτημα του συνδέσμου ποδοσφαιριστών για παράταση της μεταγραφικής περιόδου για τους ποδοσφαιριστές της Αλκής. Είμαστε άνθρωποι και ζητάμε σεβασμό. Θα είχα την ευκαιρία να παίξω κάπου και να μην χάσω την υπόλοιπη σεζόν, να είχα σκέπη και έναν μισθό».
Σε αυτές τις δύσκολες ώρες που πέρασε ο Fernandes δεν ξεχνάει όσους στάθηκαν στο πλάι του, με τον Carlitos να δείχνει μεγάλη ενσυναίσθηση στο πρόβλημά του και αλληλεγγύη: «Υπήρξαν στιγμές που δεν είχα χρήματα να φάω. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τα άτομα που ήταν δίπλα μου και ειδικά τον φίλο μου Carlitos που αγωνίζεται στη Νέα Σαλαμίνα. Αυτός είναι που με βοήθησε στις πολύ δύσκολες στιγμές και μου έδωσε στέγη στο σπίτι του όταν έμεινα στον δρόμο. Νομίζω κι άλλοι ποδοσφαιριστές μεγάλων ομάδων όπως και ο σύνδεσμος ποδοσφαιριστών στην Κύπρο βοήθησαν συμπαίκτες μου σε θέματα διαμονής και φαγητού. Αυτή τη στιγμή μέσα από τη βοήθεια του συνδέσμου ποδοσφαιριστών στην Κύπρο μπορώ να ταξιδέψω πίσω στην πατρίδα μου και το εκτιμώ τόσο πολύ, τουλάχιστον κάποιος οργανισμός νοιάζεται για τους ποδοσφαιριστές. Θα ήθελα να ξαναέρθω στην Κύπρο σε κάποια ομάδα. Δεν νομίζω ότι η Κύπρος και οι άνθρωποι της είναι αυτό που έζησα στην Αλκή».
