«Στρονγκ μεντάλιτι» και καλό ποδόσφαιρο ίσον ΠΑΟΚ χωρίς ταβάνι

Ο ΠΑΟ μπήκε στο γήπεδο πληγωμένος και αποφασισμένος για απαντήσεις μετά από δύο ήττες. Βρήκε γρήγορα γκολ , πήγε το ματς στη δύναμη και το έφερε περίπου εκεί που ήθελε. Ο ΠΑΟΚ για πρώτη φορά από το ματς με την ΑΕΚ και μετά βρέθηκε σε τέτοια πίεση – πίσω στο σκορ εκτός έδρας, έστω κι αν συνολικά είχε ακόμα το προβάδισμα με το 2-0 του πρώτου αγώνα. Με τέσσερις παίκτες κάτω των 22 ετών στην ενδεκάδα του: Κοτάρσκι, Κουλιεράκης, Ντάντας, Κωνσταντέλιας. Και με την κλωτσιά να πηγαίνει σύννεφο . Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για όλους όσους παρακολουθούμε την πρόοδο αυτής της ομάδας να δούμε πώς θα αντιδρούσε σε τέτοιες συνθήκες. Η απάντηση από τα παιδιά του Ραζβάν ήταν πειστική. Προσαρμόστηκαν στο στιλ παιχνιδιού που επέλεξαν ειδικά για την περίσταση οι γηπεδούχοι , ανταποκρίθηκαν στην δύναμη με δύναμη, άφησαν τις φιοριτούρες και την περίτεχνη ανάπτυξη κατά μέρος, διαχειρίστηκαν το συνολικό προβάδισμά τους έξυπνα, δεν αποσυντονίστηκαν από τον αλλοπρόσαλλο χοντρούλη που έφερε ο Μπένετ για διαιτητή και εντέλει «έσβησαν» με σχετική άνεση το παιχνίδι στο Β΄ ημίχρονο. Βοήθησαν ασφαλώς οι σοβαρές απουσίες του ΠΑΟ και η βιασύνη του Γιοβάνοβιτς να το γυρίσει σε 4-4-2 και να βγάλει τον Μπερνάρ.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΠΑΟΚ δεν δέχτηκε ευκαιρία μετά το 1-0, με εξαίρεση το πλασέ του ντεφορμέ Σπόραρ στα πουλιά προς το τέλος του πρώτου μέρους. Στο δεύτερο όσο περνούσε η ώρα κυριάρχησε στο γήπεδο, και είτε ισοφάριζε (με τον κορυφαίο του αγώνα Νέλσον Ολιβέιρα), είτε όχι, φαινόταν ότι δεύτερο γκολ δεν θα έτρωγε με τίποτα.

Η ρεβάνς στην Λεωφόρο υπήρξε ένα τεστ χαρακτήρα για τον ΠΑΟΚ. Θα ήταν έτσι κι αλλιώς, αφού τρία ματς σε δέκα μέρες με τον ίδιο αντίπαλο δημιουργούν ξεχωριστές δυσκολίες διαχείρισης της συγκέντρωσης των παικτών. Έγινε ακόμα περισσότερο με το γρήγορο 1-0 του ΠΑΟ. Ο «Δικέφαλος» το πέρασε σχεδόν με άριστα. Και ο Λουτσέσκου επιβεβαίωσε εκ νέου ότι στο χτίσιμο νοοτροπίας «refuse to lose» και ισχυρής προσωπικότητας σε μια ομάδα είναι κορυφαίος.

Που μπορεί να φτάσει φέτος ο ΠΑΟΚ; Πλέον πραγματικά δεν ξέρω. Προς το παρόν, η πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος δείχνει ένας στόχος κάτι περισσότερο από εφικτός. Αλλά γενικά, η πρόσφατη ιστορία μας έχει διδάξει πώς όταν οι Ασπρόμαυροι συνδυάζουν την θετική ενέργεια και την συσπείρωση εκτός γηπέδου με το καλό ποδόσφαιρο και την «στρονγκ μεντάλιτι» μέσα σε αυτό, καλό είναι να μην κάνουμε προβλέψεις για το ταβάνι τους.

Υ.Γ. Μια μικρή υποσημείωση, παρότι δεν θέλω να ασχολούμαι πια με αυτά. Κάθε φορά που ένας εκ των τριών της Αθήνας κερδίζει τον ΠΑΟΚ, κάποιοι ρεπόρτερ αρχίζουν την καραμέλα περί «κανονικότητας». Ό,τι δηλαδή το νορμάλ είναι ο ΠΑΟΚ να χάνει εύκολα ή δύσκολα από αυτούς ενώ το να κερδίζει είναι η εξαίρεση. Μόνο που εδώ και δέκα χρόνια περίπου, στην εποχή του Ιβάν Σαββίδη δηλαδή, η κανονικότητα για τον ΠΑΟΚ είναι να παίζει τα ντέρμπι στα ίσια εντός και εκτός, να χάνει κάποια, να κερδίζει πολλά εξ αυτών (τα περισσότερα μάλλον), να διεκδικεί και να παίρνει τίτλους. Ας το καταλάβουν όσο είναι καιρός διότι η γραφικότητά τους έχει πάψει να είναι διασκεδαστική.