Εκείνον που την είδε να το χάνει το 2014 στην Βραζιλία. Εκείνον που δεν έφτασε ούτε κοντά να διεκδικήσει υπό το βλέμμα του το 2018 στη Ρωσία. Εκείνον, στον οποίο δεν κατάφερε να την οδηγήσει ο ίδιος ως προπονητής το 2010. Εκείνον που τελευταία φορά πανηγύρισε το 1986, με Εκείνον οδηγό. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Εκείνος που είναι τα πάντα για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, Εκείνος που είναι σχεδόν τα πάντα για το λαό της Αργεντινής. Εκείνος που ενέπνευσε γενιές να ακολουθήσουν τα βήματά του, Εκείνος που μέχρι και σήμερα μνημονεύεται ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Για Εκείνον… Για Εκείνον, που κάποτε κουβάλησε την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου. Για εκείνον που… άντεξε το δούλεμα στον παράδεισο ή στην κόλαση, όπου κι αν βρίσκεται. Στις 22 Νοεμβρίου, τρεις μέρες πριν συμπληρωθεί διετία από το θάνατό του, η Αργεντινή ξεκινούσε το τουρνουά με ήττα από τη Σαουδική Αραβία. Στις 26 Νοεμβρίου έπαιζε την επιβίωση της απέναντι στο Μεξικό. Ενδιάμεσα, ο μπαγάσας τους έπεισε όλους!
Για Εκείνον…
Επειδή είναι στην κορυφή κοντά είκοσι χρόνια, αλλά τού ζητάμε περισσότερα. Επειδή όταν έδωσε την πρώτη του συνέντευξη 13 ετών, ονειρευόταν να παίξει με την Εθνική ομάδα. Επειδή όταν σκοράρει το νικητήριο γκολ, είναι τυχερός. Επειδή όταν σκοράρει με πέναλτι, είναι διεκπεραιωτικός. Επειδή όταν πετυχαίνει το δεύτερο ή το τρίτο γκολ, είναι για τα εύκολα. Επειδή Εκείνος είναι ό,τι κοντινότερο σε Εκείνον. Επειδή Εκείνος θα ξεπεράσει Εκείνον, κατακτώντας το τρόπαιο. Επειδή Εκείνος δε θα έπρεπε να υποβάλλεται διαρκώς σε σύγκριση, και δε θα έπρεπε να αμφισβητείται.
Ο Λιονέλ Μέσι. Για εκείνον, που δεν σκέφτηκε δευτερόλεπτο την Εθνική Ισπανίας, παρότι θα μπορούσε. Ήθελε να μείνει πιστός στο όνειρό του. Πιστός στην οικογένειά του. Στη γιαγιά του, που το αγαπούσε. Για Εκείνον, που παίζει στην Εθνική από το 2006, όταν έγινε ο νεότερος Αργεντινός που έπαιξε σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Για Εκείνον, που έπειτα από κάθε αποτυχημένο τουρνουά έπρεπε να σηκώσει όλο το βάρος. Για Εκείνον, που έχει περάσει όλη του τη ζωή με ένα φορτίο που ποτέ δε ζήτησε. Για Εκείνον, που φάνταζε και φαντάζει ακόμα σχεδόν ως αξίωμα ότι για να τον παραδεχτούμε πρέπει να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και να πετύχει το νικητήριο γκολ. Και, ιδανικά, να περάσει και όλη την αντίπαλη άμυνα. Αλλιώς, ίσως και να μην είναι Μαραντόνα…
Είναι ο αρχηγός της Αργεντινής. Από την πρώτη μέρα του τουρνουά την οδηγεί. Δεν κρύφτηκε στα δύσκολα, ηγήθηκε όταν οι συμπαίκτες του τον χρειάζονταν, πανηγύρισε μαζί τους όταν (και) εκείνοι ανέβηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Χάρηκε με τη χαρά τους. Φώναξε με τον κόσμο. Συγκινήθηκε με τη δημοσιογράφο. Τσακώθηκε με όποιον τολμούσε να τα βάλει με την οικογένειά του. Την ΟΜΑΔΑ του. Οι ομάδες έχουν πάντα τον αρχηγό που τους ταιριάζει. Οι ομάδες έχουν την προσωπικότητα του αρχηγού τους. Κι αυτή η Αργεντινή είναι του Λιονέλ Μέσι. Κι αυτός ο Μέσι είναι πιο έτοιμος, πιο σίγουρος και πιο ξεκάθαρος από ποτέ. Αυτό το μουντιάλ είναι για Εκείνον.
Για εκείνους…
Κάποιοι που έζησαν την εποχή Εκείνου, δεν πρόλαβαν να ζήσουν την εποχή του Λιονέλ Μέσι. Κάποιοι που ζουν στην εποχή του Λιονέλ Μέσι, δεν πρόλαβαν να ζήσουν την εποχή Εκείνου. Και κάποιοι, ευλογημένοι το δίχως άλλο, έχουν ζήσει και τις δύο εποχές. Ονειρεύονται εδώ και 36 χρόνια. Πόσα πέρασαν σε αυτά τα 36 χρόνια; Ποδοσφαιρικά. Οικονομικά. Ανθρώπινα. Ποτέ δεν έλειψαν. Ποτέ δε σταμάτησαν να πιστεύουν. Ποτέ δεν πρόδωσαν την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν πρόδωσαν το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Είναι οι οπαδοί της Αργεντινής. Είναι ο κόσμος της Αργεντινής. Ο λαός της Αργεντινής. Οι ποδοσφαιριστές της Αργεντινής. Εκείνοι που έφτασαν κοντά και δεν τα κατάφεραν. Εκείνοι που δεν έφτασαν ποτέ κοντά. Εκείνοι που σταμάτησαν με απωθημένο να ζήσουν μια τέτοια μέρα. Εκείνοι που δεν κατάφεραν να βρίσκονται τώρα στο Κατάρ και όμως προσκλήθηκαν. Ο Κουν Αγουέρο, που έπρεπε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και είναι στην αποστολή. Πόσο μπορούν οι λεπτομέρειες να αναδεικνύουν την αλήθεια. Η Αργεντινή είναι η ΠΙΟ ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Άντεξε το κακό ξεκίνημα. Άντεξε την κριτική. Άντεξε στον φόβο. Άντεξε στις ανατροπές. Δεν λιποψύχησε στιγμή. Δεν τρόμαξε. Δε δίστασε. Δεν έπαψε στιγμή να το πιστεύει.
Για εκείνους, λοιπόν… Εκείνους που θα γεμίσουν το γήπεδο στο Κατάρ. Εκείνους που θα περιμένουν σε κάθε γωνιά της Αργεντινής και σε κάθε γωνιά του κόσμου να πανηγυρίσουν. Να κλάψουν. Να φωνάξουν. Να βουρκώσουν. Να απελευθερωθούν. Να ξεσπάσουν. Να το ζήσουν. Να μεθύσουν. Να κοιτάξουν τον ουρανό. Να κοιτάξουν το γήπεδο.
Να δουν Εκείνον… Να δουν Εκείνον… Εκείνοι, και εκείνοι, το αξίζουν. 36 χρόνια περίμεναν και ποτέ πριν δεν έμοιαζαν όλα να είναι τόσο δικά τους, όσο φέτος. Τους έπεισε ο μπαγάσας…
Γιατί είναι μπάλα κι όχι Hollywood…
Τα άστρα, οι Θεοί, το σύμπαν, ο αλχημιστής και λοιπές όμορφες ιστορίες για αισθηματικές κομεντί στο Hollywood. Το ποδόσφαιρο είναι συνέπεια, είναι ταλέντο, είναι σκληρή δουλειά και διάρκεια. Και η Γαλλία έχει κάθε λόγο να θέλει εκείνη το τρόπαιο.
Για το ρεκόρ…
Δεν ήταν πάντα πετυχημένη. Δεν ήταν καν πάντα παρούσα. Δεν έπαιξε το 1962, το 1970, το 1974 – ούτε καν πιο πρόσφατα, το 1990 και το 1994. Το 2002 έμεινε στην 28η θέση. Το 2010 έμεινε 29η.Το 2014 αποκλείστηκε στα προημιτελικά. Έζησε με τα λάθη της. Έζησε με τις αποτυχίες της. Έμαθε από τα λάθη της. Έμαθε από τις αποτυχίες της. Είναι σίγουρα η πιο πετυχημένη ομάδα σε παγκόσμια κύπελλα στη νέα χιλιετία. Ίσως η πιο πετυχημένη από το 1998 και μετά. Μέσα στη νέα χιλιετία η Γαλλία έχει παίξει σε τρεις τελικούς. Η Γερμανία και η Αργεντινή ακολουθούν με δύο. Και το βασικότερο: Είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να κατακτήσει για δεύτερο φορά το τρόπαιο στον 21ο αιώνα. Να γίνει η μοναδική ομάδα που φτάνει στο back to back από την Βραζιλία το 1962.
Η Γαλλία κυνηγάει ένα σπουδαίο ρεκόρ και το κυνηγάει με τον δικό της τρόπο. Με την ενσωμάτωση. Με την πολυπολιτισμικότητα. Με την ποικιλομορφία. Με όλα εκείνα που κατά καιρούς την έχουν ισοπεδώσει εσωτερικά. Βρήκε ξανά τον τρόπο να τα κάνει δικά της, να τα εκμεταλλευτεί για να φτάσει στην κορυφή. Η Γαλλία είναι ομάδα των μουντιάλ. Είναι η ομάδα των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων. Έχει δύο κατακτήσεις, όσες και η Αργεντινή. Αν το πάρει πλησιάζει την Ιταλία και την Γερμανία των τεσσάρων κατακτήσεων. Και με τη φόρα που έχει, με το ταλέντο που έχει, με τα ταλέντα που βγάζει, και με τον Κίλιαν Εμπαπέ, ποιος μπορεί να στοιχηματίσει ότι σύντομα θα τους περάσει;
Για τον γήινο Γκριεζμάν…
Το ποδόσφαιρο έχει τους σταρ. Έχει τους πρωταγωνιστές. Και, μετά, έχει όλους εκείνους που τους κάνουν «μάγκες». Εκείνους που θα πέσουν για ένα τάκλιν. Εκείνους που θα πάρουν μια κίτρινη κάρτα όταν πρέπει. Εκείνους που θα κάνουν την ενδιάμεση πάσα για την ασίστ. Εκείνους που θα τρέξουν, που θα κυνηγήσουν, που θα αδιαφορήσουν για τη θέση που θα τους ζητήσει ο προπονητής τους να παίξουν, γιατί θέλουν να είναι εκεί. Και πολύ περισσότερο εκείνους που θα μπορούσαν να είναι σταρ, αλλά δεν τους νοιάζει και τόσο πλέον.
Ο Αντουάν Γκριεζμάν. Ο Μέσι της Γαλλίας, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον Μέσι της Αργεντινής. Δεν έχει καν σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό. Ούτε με τον εαυτό του το 2018 και το περίφημο ντοκυμαντέρ «The decision», ούτε με τον σκόρερ του 2018, ούτε με τον τρίτο καλύτερο παίκτη του μουντιάλ της Ρωσίας, ούτε καν με τον MVP του τελικού απέναντι στην Κροατία. Ο Αντουάν Γκριεζμάν είναι ώριμος, μεστός, δεν τον ενδιαφέρει αν θα του κλέβει τη δόξα ο Εμπαπέ και αν τα στατιστικά του θα είναι τα καλύτερα. Ο Γκριεζμάν δεν το φωνάζει, αλλά ίσως και εκείνος να παίζει στο τελευταίο του Παγκόσμιο Κύπελλο. Ένας επιθετικός που αναγκαστικά γύρισε στη μεσαία γραμμή και είναι μέχρι τώρα ο αδιαμφισβήτητος MVP της Γαλλίας. Έχει τις περισσότερες ασίστ, έχει τις περισσότερες σέντρες, έχει ασκήσει την περισσότερη πίεση στην μπάλα. Ποιος; Ο Γκριεζμάν!
Ναι, ο Γκριεζμάν αξίζει τον τίτλο!
Για την ανθεκτικότητά της…
Πάρτε την Εθνική Αργεντινής. Αφαιρέστε της δύο από τους σπουδαιότερους μέσους. Μετά, βγάλτε από την εξίσωση τον καλύτερο επιθετικό της. Κατόπιν, βγάλτε έναν από τους πιο σημαντικούς κεντρικούς αμυντικούς. Στο ξεκίνημα της διοργάνωσης, βγάλτε το αριστερό μπακ. Και να μην μιλήσουμε καν για έναν τερματοφύλακα, ένα δεξί μπακ, γιατί θα χαρακτηριστούμε υπερβολικοί. Κι όμως η Γαλλία, δε στάθηκε στιγμή στις απουσίες. Ίσως γιατί παγκοσμίως διαθέτει τους περισσότερους έτοιμους ποδοσφαιριστές για το υψηλότερο επίπεδο. Ναι, ενδεχομένως περισσότερους και από την Βραζιλία.
Ο Καρίμ Μπενζεμά χάθηκε νωρίς για την Γαλλία. Ο Νγκολό Καντέ και ο Πολ Πογκμπά δεν κατάφεραν καν να μπουν στην προετοιμασία. Ο Λικά Ερναντέζ τέθηκε νοκ-άουτ στο πρώτο παιχνίδι, ο Πρεσνέλ Κιμπεμπέ δεν κατάφερε να αγωνιστεί. Οι απουσίες των Μενιάν και Νκουκού πέρασαν στα ψιλά, αλλά ήταν άραγε τόσο ασήμαντε; Παραμονές του ημιτελικού με το Μαρόκο, νέα προβλήματα. Ο ιός της καμήλας. Μετά τον ημιτελικό με το Μαρόκο οι δύο (Ραμπιό, Ουπαμεκανό) έγιναν πέντε!
Ο Ντιντιέ Ντεσάμπς μετράει καθημερινά απώλειες, αλλά η Γαλλία μοιάζει αλύγιστη. Δεν μετράει ποιοι λείπουν, αλλά ποιοι είναι παρόντες. Μάχεται και δεν παραδίνεται! Παράδοξο δεν είναι, τη στιγμή που εμείς σε αυτό το ευλογημένο τόπο, έχουμε αποφασίσει ότι οι τρικολόρ δεν είναι μόνο πετεινοί, αλλά και κότες;
