«Ρε, μήπως είναι τρολ;». Το άκουσμα και μόνο του σεναρίου έκανε πολλούς να αναρρωτηθούν. Κόκκινους, Πράσινους, Κίτρινους, όλους. Και αυτό συνέβη για έναν απλό λόγο. Γιατί ο Μαρσέλο είναι ένας μύθος του ποδοσφαίρου που δύσκολα θα περίμενε κανείς πως θα πατήσει ποτέ το πόδι του στη χώρα μας. Πριν συμπληρωθούν δυο ώρες ήρθε και η ανακοίνωση και τότε όλοι μαζί συζητούσαν κάτι πραγματικά απίστευτο. Είναι απίθανο η προσφορά να είναι ανάλογη του μεγέθους του, όμως είναι απόλυτα βέβαιο ότι το CV και το βάρος του ονόματος του Βραζιλιάνου, είναι από μόνα τους ικανά να ανοίξουν τρύπες σε όποιο ελληνικό γήπεδο πατήσει το πόδι του.
Είναι ο παίκτης με τους περισσότερους τίτλους στη μεγαλύτερη μακράν ομάδα του κόσμου, 13 εντός και 12 εκτός ισπανικών συνόρων. Ο επί σειρά ετών αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο κάτοχος 5 Champions League. Αυτός που φόρεσε τη φανέλα της 546 φορές, που πέτυχε 38 γκολ και έδωσε 101 ασίστ. Μπορεί ο Ριβάλντο, ο μοναδικός που «δικαιούτε» να τον κοιτάξει στα μάτια, να πήρε Χρυσή Μπάλα και να κατέκτησε το Mundial, όμως αυτό έδω το βιογραφικό, είναι πολύ άρρωστο. Πέρα από τα facts, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, ήταν για πολλούς για περισσότερο από μια δεκαετία ο καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο.
Εντάξει, δεν έκοβε όπως ο Πάολο Μαλντίνι, δεν είχε τη σουτάρα του προκατόχου, Ρομπέρτο Κάρλος, όμως το πόδι και η επαφή του με το τόπι ήταν το κάτι άλλο. Μπορούσες να του πετάξεις μπάλα από αεροπλάνο και να την κατεβάσει χωρίς να του φύγει ούτε χιλιοστό. Αλλωστε, στους Merengues, η δουλειά του ουσιαστικά δεν ήταν να κόβει.
Ηταν για 9 χρόνια «πλευρά» με τον Νο1 σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος, Κριστιάνο Ρονάλντο, μαζί οργίαζαν και άνοιγαν όλες τις άμυνες. Τα χαρακτηριστικά του και ο τρόπος παιχνιδιού του, επέτρεπαν στον CR7 να μετατρέπεται όλο και περισσότερο από winger σε goal-poacher, αφού έπαιζε μόνιμα ψηλά και το πόδι του ήταν διαβήτης.
Στο peak του, πέρα από την La Liga, έκανε αδιανότητες εμφανίσεις και στην πραγματική μπάλα, εκεί όπου ξεχωρίζουν οι καλοί από τους υπερπαίκτες, στο Champions League. Δεν είχε να παρουσιάσει μόνο ακρίβεια και το να βλέπει γήπεδο. Είχε ντρίμπλα, τρελή ταχύτητα και stamina. Σε εκείνον το προημιτελικό με την Μπάγερν, θα μπορουσε να τρέχει, να κουβαλά μπάλα να κάνει ό,τι θέλει για 200 λεπτά.
Αποτελεσματικός και μαζί σούπερ απολαυστικός. Από τους «αμυντικούς» που γούσταρες να χαζεύεις, ήταν όντως κάτι το διαφορετικό. Αυτός ήταν ο Μαρσέλο Βιέιρα, μια σημαία στο Santiago Bernabeu…
Ομως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, αλλιώς τίποτα δεν θα είχε αξία. Επειτα από 16 χρόνια και μια καριέρα σαν παραμύθι στην ισπανική πρωτεύουσα, ήρθε ένα τέλος το οποίο ήταν προδιαγεγραμμένο. Δεν ήταν ένα adios που συνέβη ξαφνικά. Οι σεζόν που ο Μαρσέλο έπαιζε 50 ματς είναι πολύ πίσω και τις τελευταίες δύο είχε πέσει κάτω από τις 20 εμφανίσεις σε όλες τις διοργάνωσεις. Η Ρεάλ είχε βασικό αριστερό μπακ τον Φερλάν Μεντί και όταν υπήρχε πρόβλημα, εκεί πήγαινε ο Αλάμπα.
Ο Αντσελότι δεν τον υπολόγιζε αγωνιστικά και το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα αποχωρήσει. Προτάσεις, υπήρχαν από πολλές ομάδες και από διαφορετικά πρωταθλήματα. Στα 34 του ένας τέτοιος παίκτης δεν είναι ήταν δυνατόν να μην έχει επιλογές. Γράφτηκε ότι τον θέλουν club όπως η Λέστερ και διάφορες άλλες χαμηλότερης δυναμικότητας, ενώ στο τραπέζι υπήρχε ρευστό από το MLS και το Κατάρ όπως και η λύση της επιστροφής στην πατρίδα.
Ολες αυτές τις εβδομάδες, ο Μαρσέλο προτιμούσε τη σιωπή. Δεν σχολίαζε, δεν διέψευδε τίποτα. Είχε σίγουρο ότι δεν πρόκειται να φύγει από την Ευρώπη και όσο ο καιρός περνούσε, το σενάριο να βάλει τέλος στην καριέρα του γινόταν όλο και πιο πιθανό, σύμφωνα πάντα με τον ισπανικό Τύπο. Για να έρθει ο Ολυμπιακός και να κάνει το ιστορικό «μπαμ» με την απόκτησή του. «Ενα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της μεταγραφικής περιόδου ήταν ο προορισμός του Μαρσέλο» έγραψε η Marca.
Μυστήριο γιατί θα μπορούσε να μείνει στην Ισπανία, καθώς, στη χειρότερη, ο Ρονάλντο Ναζάριο τον ήθελε στην Βαγιαδολίδ της οποίας είναι πρόεδρος. Μυστήριο γιατί θα μπορούσε προφανώς να παίξει σε μεγαλύτερο πρωτάθλημα από το δικό μας. Μυστήριο γιατί εδώ και κάποια χρόνια σχεδιάζει τη ζωή του χωρίς να είναι ποδοσφαριστής. Εχει ήδη δύο ομάδες, την Azuriz στο πρωτάθλημα Paranaense στην Βραζιλία και την Marfa, στην 2η κατηγορία της Πορτογαλίας. Ανοικτό ήταν και σίγουρα είναι, να γίνει πρέσβης της Ρεάλ.
Πέρα από έναν επικοινωνιακό θρίαμβο, έναν χαμό στο merchandising και ένα άλμα στη δημοτικότητα του club, είναι… επικίνδυνο να αμφισβητήσουμε τι μπορεί να προσφέρει στα ελληνικά γήπεδα κάποιος που ήταν σταθερά στο top-level του αθλήματος. Ο Μαρσέλο έπαιξε σε όλη του σχεδόν την καριέρα σε 4άδα ενώ σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε απο τον Ζινεντίν Ζιντάν στα αριστερά του 3-4-3. Σίγουρα η θέση του πλάγιου μπακ απαιτεί πολλά γκάζια και η ηλικία αναπόφευκτα παίζει μεγάλο ρόλο, όμως ο Βραζιλιάνος έχει μια σπάνια ποιότητα και παραστάσεις που μπορούν να εκθέσουν τον οποιονδήποτε.
Αυτό στο οποίο πρέπει κάποιος να δώσει σημασία είναι ότι τα 3 τελευταία χρόνια έχει 15 τραυματισμούς, εκ των οποίων οι 7 είναι μυικοί. Αν είναι έτοιμος και μείνει μακριά από προβλήματα, θα δώσει στα άκρα του Ολυμπιακού τα επιθετικά στοιχεία που έλειψαν τον τελευταίο καιρό, κυρίως μετά την αποχώρηση του Τσιμίκα, έναν χώρο του γηπέδου που ο Μαρτίνς είχε βασίσει το παιχνίδι του. Σίγουρα, θα «φορτώσει» περισσότερες αμυντικές δουλειές στον εξτρέμ που θα έχει μπροστά του, όμως είπαμε, για έναν παίκτη top-of-the-top, αξίζει…
