Ωραίο είναι το «αλατοπίπερο» στο ποδόσφαιρο. Να βλέπεις πού και πού κάτι διαφορετικό.
Πρέπει να ‘σαι παθολογικά μίζερος (σαν αυτούς που λένε ότι ο Γκουαρντιόλα έχει καταστρέψει το άθλημα) για να γκρινιάξεις με κάποια περίτεχνη ενέργεια.
Εκτός κι αν μιλάμε για την περίτεχνη ενέργεια που έχει καταντήσει πιο αφόρητα κλισέ και από δήλωση παίκτη «βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και στο τέλος θα κάνουμε ταμείο»:
Την εκτέλεση πέναλτι αλά Πανένκα…
Εντάξει, την πρώτη φορά που το έκανε ο ομώνυμος Τσεχοσλοβάκος ήτανε επαναστατικό. Ήταν εντυπωσιακό.
Το έβλεπες να ξεπατικώνεται και όχι μόνο δεν σ’ ενοχλούσε, αλλά θαύμαζες την κατάρτιση και το θάρρος του εκτελεστού να το χτυπήσει έτσι.
Αλλά έγινε το 1976. Και έχουμε πλέον… 2021!
Σχεδόν 45 χρόνια που μένουμε έκθαμβοι και χειροκροτούμε σαν χάνοι ένα χτύπημα αντικειμενικά πανεύκολο για κάθε παίκτη με απλά αξιοπρεπή τεχνική.
Με μια εκτέλεση που (όντως θέλει κοχόνες για να την κάνεις ειδικά σε κρίσιμο σημείο), αλλά κακά τα ψέματα, είναι αναμφισβήτητη πώληση μούρης.
Ένα καθαρό show off, που λένε και στα χωριά μας, που επιβεβαιώνει ότι εκείνο που ενδιαφέρει ΠΡΩΤΑ τον εκτελεστή είναι να κάνει το κομμάτι του και μετά το να βάλει γκολ η ομάδα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να το αντιμετωπίζεις από τη σκοπιά του τερματοφύλακα, που δικαίως νιώθει θιγμένος όταν έχει φάει το πέναλτι με τέτοιο τρόπο.
Δεν χρειάζεται να συμμερίζεσαι τη βεβαιότητα ότι (εκτός του να σκοράρει) ο απέναντι είχε πρόθεση και να τον ξεφτιλίσει.
Αρκεί απλώς να σιχαίνεσαι την επιδειξιομανία (και να θέλεις να τιμωρείται σε κάθε μορφή της) για να εύχεσαι να μη φάει το παραμύθι ο γκολκίπερ.
Για να ξενερώνεις κάθε φορά που τον βλέπεις πεσμένο να τραβάει τα μαλλιά του, την ώρα που ο λεζάντας (είτε πρόκειται για τον Μέσι, είτε για τον οποιοδήποτε ρούκουνα) πανηγυρίζει με υφάκι «την πάτησε το κορόιδο»…
Και αν ανήκεις σε αυτούς που τούτη την ώρα ψελλίζουν από μέσα τους «καλά, τι μ…ες λέει αυτός» ή μονολογούν «σε πονάει ο Πανένκα», αρκεί να φέρεις τον εαυτό σου σε μια υποθετική κατάσταση:
Να παίζει η ομάδα σου ντέρμπι, να κερδίζει πέναλτι στο 90’ και ο εκτελεστής ν’ αποτυγχάνει ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ να σκοράρει.
Να κάνει το σκαφτό το «κορδελάκι», ο γκολκίπερ να μη μασάει και να πηγαίνει η μπάλα σαν λουκούμι στα χέρια του.
Και τότε ξέρουμε όλοι πού θα στραφούν τα μπινελίκια και σε ποιο ακριβώς σημείο θα γράψεις ΚΙ ΕΣΥ τον θαυμασμό για το… αλάνι που «δεν κώλωσε να το βαρέσει έτσι»!
Η ΚΟΠ ανακοινώνει το πρόγραμμα των αγώνων της 5ης και 6ης αγωνιστικής για τον Α’ όμιλο της β' φάσης της Cyprus League by Stoiximan, καθώς και το πρόγραμμα της 4ης αγωνιστικής για το Β’ όμιλο.
Με βαθιά θλίψη ανακοίνωσε ο Αθλητικός Σύλλογος Ισχύς Λύσης (ΑΣΙΛ) ότι χθες έφυγε από τη ζωή η Κατίνα Παναγίδη Μιχαηλίδη, η αγαπημένη Κατινού, εκ των ιδρυτών και η πρώτη Πρόεδρος, καθώς και Επίτιμη Πρόεδρος του Γυναικείου Τμήματος του συλλόγου. Η μακαριστή άφησε πίσω της μια κληρονομιά γεμάτη ανθρωπιά και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Εμπειρίες και πολύτιμες γνώσεις απέκτησαν οι συμμετέχοντες στο διήμερο συνέδριο (05-06/03/2025) που πραγματοποίησε η FIFPRO στην Ολλανδία, στο οποίο έλαβαν μέρος περίπου 150 δικηγόροι από όλο τον κόσμο
Εντάξει, την πρώτη φορά που το έκανε ο ομώνυμος Τσεχοσλοβάκος ήτανε επαναστατικό. Ήταν εντυπωσιακό.
Το έβλεπες να ξεπατικώνεται και όχι μόνο δεν σ’ ενοχλούσε, αλλά θαύμαζες την κατάρτιση και το θάρρος του εκτελεστού να το χτυπήσει έτσι.
Αλλά έγινε το 1976. Και έχουμε πλέον… 2021!
Σχεδόν 45 χρόνια που μένουμε έκθαμβοι και χειροκροτούμε σαν χάνοι ένα χτύπημα αντικειμενικά πανεύκολο για κάθε παίκτη με απλά αξιοπρεπή τεχνική.
Με μια εκτέλεση που (όντως θέλει κοχόνες για να την κάνεις ειδικά σε κρίσιμο σημείο), αλλά κακά τα ψέματα, είναι αναμφισβήτητη πώληση μούρης.
Ένα καθαρό show off, που λένε και στα χωριά μας, που επιβεβαιώνει ότι εκείνο που ενδιαφέρει ΠΡΩΤΑ τον εκτελεστή είναι να κάνει το κομμάτι του και μετά το να βάλει γκολ η ομάδα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να το αντιμετωπίζεις από τη σκοπιά του τερματοφύλακα, που δικαίως νιώθει θιγμένος όταν έχει φάει το πέναλτι με τέτοιο τρόπο.
Δεν χρειάζεται να συμμερίζεσαι τη βεβαιότητα ότι (εκτός του να σκοράρει) ο απέναντι είχε πρόθεση και να τον ξεφτιλίσει.
Αρκεί απλώς να σιχαίνεσαι την επιδειξιομανία (και να θέλεις να τιμωρείται σε κάθε μορφή της) για να εύχεσαι να μη φάει το παραμύθι ο γκολκίπερ.
Για να ξενερώνεις κάθε φορά που τον βλέπεις πεσμένο να τραβάει τα μαλλιά του, την ώρα που ο λεζάντας (είτε πρόκειται για τον Μέσι, είτε για τον οποιοδήποτε ρούκουνα) πανηγυρίζει με υφάκι «την πάτησε το κορόιδο»…
Και αν ανήκεις σε αυτούς που τούτη την ώρα ψελλίζουν από μέσα τους «καλά, τι μ…ες λέει αυτός» ή μονολογούν «σε πονάει ο Πανένκα», αρκεί να φέρεις τον εαυτό σου σε μια υποθετική κατάσταση:
Να παίζει η ομάδα σου ντέρμπι, να κερδίζει πέναλτι στο 90’ και ο εκτελεστής ν’ αποτυγχάνει ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ να σκοράρει.
Να κάνει το σκαφτό το «κορδελάκι», ο γκολκίπερ να μη μασάει και να πηγαίνει η μπάλα σαν λουκούμι στα χέρια του.
Και τότε ξέρουμε όλοι πού θα στραφούν τα μπινελίκια και σε ποιο ακριβώς σημείο θα γράψεις ΚΙ ΕΣΥ τον θαυμασμό για το… αλάνι που «δεν κώλωσε να το βαρέσει έτσι»!
