Από το ονειρικό και εφιαλτικό ντεμπούτο στο γκολ απέναντι στη Μίλαν, στη σύγκριση με τον Στέφανο Σορεντίνο και στην Ελλάδα. Ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι είχε μια πορεία γεμάτη στιγμές, πριν έρθουν οι στιγμές στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
«Δε θα άλλαζα αυτή τη στιγμή για τίποτα στον κόσμο. Όχι για τη φήμη που μου πρόσφερε, αλλά για το τι μπορεί μια τέτοια στιγμή να δώσει στον κόσμο – για τη στιγμή που το αδύνατο γίνεται δυνατό».
Και ποιος δε χρειάζεται μια τέτοια στιγμή; Ποιος δε χρειάζεται να πιστέψει στα θαύματα, να πιστέψει ότι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να συμβεί το πλέον απρόβλεπτο θαύμα και όλα να ανατραπούν προς το καλύτερο. Προς το καλό. Προς το απίστευτο. Ποιος δε χρειάζεται να ζει με αυτή την ελπίδα και πώς πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή, αν αυτή η ελπίδα εξαλειφόταν; Η καριέρα του τερματοφύλακα έχει χιλιάδες τέτοιες στιγμές… Απλά, συνήθως συμβαίνουν στη δική του εστία.
Ναι, το όνειρο! Το όνειρο κάθε ρομαντικού ποδοσφαιρόφιλου όταν βλέπει τον γκολκίπερ να ανεβαίνει στην αντίπαλη περιοχή. Η απόλυτη φαντασίωση. Ή μήπως όχι;
«Για χρόνια όλοι με ήξεραν για το γκολ απέναντι στη Μίλαν, ενώ εγώ ήθελα να με γνωρίζουν ως τερματοφύλακα. Ήξερα ότι θα χρειάζονταν χρόνια για να ξεπεραστεί εκείνη η στιγμή». Ε, η αλήθεια είναι πως αν είσαι γκολκίπερ, δεν είναι προτεραιότητά σου να σκοράρεις. Δε βλέπεις το γκολ ως την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου – το αντίθετο. Είσαι ο κακός της ιστορίας, εκείνος που αποτρέπει τα γκολ. Ο Αλμπέρτο Μπρινιόλι, όμως, στις 3 Δεκεμβρίου του 2017 ήταν ο καλός. Εκείνος που έδωσε τον πρώτο βαθμό στην ιστορία της Μπενεβέντο στη Serie A κι εκείνος που έστειλε στο… διάολο ο Ντοναρούμα!
«Πήγα στην περιοχή των ροσονέρι από ένστικτο, ούτε καν ρώτησα τον Ντε Ζέμπρι. Ήταν σουρεαλιστικό και επικό. Όταν σκόραρα, ο Ντοναρούμα με έστειλε ξέρετε πού, αλλά είναι χρυσό παιδί. Σίγουρα ήταν μια φανταστική στιγμή, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Δε θέλω στο τέλος της καριέρας μου να με θυμούνται μόνο γι’ αυτό το γκολ». Μέρες επί ημερών ήταν κεντρικό θέμα στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης. Ήταν, βλέπετε, και το ντεμπούτο του Τζενάρο Γκατούζο στον πάγκο της Μίλαν και να χαλάσει με ένα γκολ στο 95’ και από τερματοφύλακα; Ε, δε γίνεται να μην είναι είδηση για μέρες! Και από μια ομάδα που μέχρι τότε είχε 14 σερί ήττες στο Καμπιονάτο και συνέχισε να κάνει τρεις ακόμα πριν αρχίσει να κερδίζει; Ε, δε γίνεται να μη μοιάζει ο Μπρινιόλι με τοπικό ήρωα στη μικρή πόλη της Καμπανίας.
«Η πιθανότητα να μπει ένα τέτοιο γκολ είναι τόσο σπάνια», έλεγε μετά το τέλος του ματς και όντως είναι ένας από τους μόλις τρεις γκολκίπερ που έχουν σκοράρει στην ιστορία της Serie A, για να συμπληρώσει:
«Είμαι ευτυχισμένος για όλους, αλλά κυρίως για τον πρόεδρο που είναι πάντα κοντά μας. Τι έγινε τα τελευταία τριάντα δευτερόλεπτα; Πήδηξα, έκλεισα τα μάτια μου και έβαλα γκολ. Δεν έκανε το άλμα ως επιθετικός, αλλά ως τερματοφύλακας».
Από ντεμπούτο σε ντεμπούτο…
Στην Ελλάδα ήρθε τέλος Αυγούστου. Λίγο πριν την εκπνοή των μεταγραφών και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Το καλύτερο που θα έβρισκες εκείνη την εποχή για τον Ιταλό γκολκίπερ είναι ότι θα έχει ανταγωνισμό ο Σωκράτης Διούδης. Χρειάστηκαν περίπου σαράντα ημέρες για να ανακαλύψουμε περισσότερα για τον 31χρονο άσο, που κάποτε ήθελε να γίνει ποδηλάτης σαν τον Μάρκο Παντάνι. Τα σκάνδαλα ντόπινγκ του εκλιπόντα Ιταλού πρωταθλητή, όμως, τον έκαναν να στρέψει την προσοχή του στο ποδόσφαιρο. Τερματοφύλακας, εξάλλου, ήταν και ο πατέρας του και τα νερά που θα έπρεπε να κολυμπήσει ήταν γνωστά.
Στην Ιταλία οι γκολκίπερ και οι αμυντικοί χρήζουν περισσότερης εκτίμησης από όλο τον υπόλοιπο κόσμο και το 2015 βρέθηκε μάλλον ανέλπιδα μπροστά στη σπουδαιότερη πρόκληση: Να γνωρίσει τον Τζιανλουΐτζι Μπουφόν ως συμπαίκτης του!
«Όταν με πήραν από τη Γιουβέντους, δεν το πίστευα. Χρειάστηκε δυο-τρεις μέρες να το συνηθίσω, αναρωτιόμουν αν όντως συμβαίνει σε μένα». Η αλήθεια είναι ότι συνέβαινε, παρότι επί της ουσίας δεν συνέβη ποτέ. Δεν κατέγραψε καμία συμμετοχή με τη Γιουβέντους, αλλά έχει μια αξιομνημόνευτη συμμετοχή απέναντι στη «μεγάλη κυρία».
14 Μαΐου του 2016 και στο βιογραφικό του Μπρινιόλι γράφει ντεμπούτο στη Serie A. Όπως καλή ώρα θα γράφει ντεμπούτο στη Super League για το ντέρμπι στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Ευτυχώς για τον ίδιο και τον Παναθηναϊκό, πήγε καλύτερα. Ο τότε 25χρονος γκολκίπερ είχε επιλέξει να παίξει στη Σαμπντόρια ως δανεικός με τη λογική ότι η ομάδα συμμετείχε σε τρεις διοργανώσεις και θα ήταν απίθανο ο Βιβιάνο να παίξει σε όλα τα ματς. Έπαιξε σε όλα. Εκτός από ένα! Γιουβέντους-Σαμπντόρια και ο Αλμπέρτο μαθαίνει τα νέα.
«Ήταν ένα ματς που δεν είχε και ιδιαίτερη βαθμολογική σημασία. Θυμάμαι ότι ένιωθα διαφορετικά. Και στο πούλμαν φτάνοντας στο στάδιο και στο γήπεδο. Είχα άγχος και συνήθως δεν έχω άγχος. Είδα τον Μπουφόν στο ζέσταμα και μου είπε να μην ανησυχώ και να προσπαθήσω να το διασκεδάσω. Στο τέλος του αγώνα, μου έδωσε συγχαρητήρια, παρότι δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελα. Ήταν η οικογένειά μου στις κερκίδες. Η αλήθεια είναι πως εκείνη η μέρα ήταν αξέχαστη για μένα. Υπέροχη».
Το ματς; Ας πούμε ότι η Γιουβέντους το… διασκέδασε λίγο περισσότερο από τον Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Γκολ στο 6ο λεπτό, αποβολή για τη Σαμπντόρια στο 14ο λεπτό, ε πώς πιστεύετε ότι πήγε;
«Δέχτηκα γκολ μέχρι και από τον Κιελίνι με εναέριο σουτ έξω από την περιοχή. Έπαιξα ένα ματς όλη τη χρονιά και φάγαμε πέντε γκολ!».
Η συνέχειά του ήταν η Λεγκάνες, η Περούτζια, η Μπενεβέντο πριν φτάσει να βρει Ιθάκη στο Παλέρμο.
«Η ισορροπία που έχω βρει είναι χάρη στον στόχο που έχω στο μυαλό μου. Ήθελα να δουλέψω, ήθελα να έχω συμμετοχές, να έχω διάρκεια και να εμπνέω σιγουριά στους συμπαίκτες μου». Το έκανε, και στην πόλη της Σικελίας άρχισαν να σκέφτονται έναν δικό μας παλιό γνωστό, τον Στέφανο Σορεντίνο.
«Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί του, εκείνος έχει παίξει πάνω από 300 παιχνίδια στη Serie A, έχει παίξει στο Champions League. Απέχω ακόμα πολύ, αλλά σίγουρα θα ήθελα να γίνω ο νέος Σορεντίνο».
Γιατί όχι; Γιατί όχι; Ίσως σε διαφορετική ομάδα, απλώς. Και ο Στέφανο, εξάλλου, στην πρώτη του εμφάνιση στη Super League, με 0-0 είχε φύγει…
sdna.gr
