Στις 27 Ιουλίου 2015 έφυγε από τη ζωή ο Μπλάκκης της Νέας Σαλαμίνας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Τάκη Μιχαήλ: "Όταν η μπάλα μιλούσε κυπριακά"
Νέα Σαλαμίνα - Μπλάκης
Η ιστορία του Μιχάλη Σοφοκλέους είναι συναρπαστική και περιπετειώδης. Είναι μια διαδρομή ποδοσφαιριστή που από την αρχή της μέχρι το τέλος της καλύπτεται κάτω από ένα τίτλο, "για τη φανέλα".
Ο Μιχάλης Σοφοκλέους είναι γέννημα του Βαρωσιού. "Εγεννήθηκα μέσα στα τεισιά" το προσδιορίζει ο ίδιος. Κλότσησε τη μπάλα με πρώτο του αντίπαλο "Τα τείχη της Αμμοχώστου", εκεί όπου είδε το πρώτο φως. Κατά πλειοψηφία οι κάτοικοι μέσα στα Τείχη ήταν Τουρκοκύπριοι, και πολλούς από τους παιδικούς του φίλους και γείτονες τους συνάντησε και αργότερα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Παρασυρμένος από την φόρα που πήρε στις εξιστορήσεις του και στην επιθυμία μου να τις καταγράψω αμέσως στο χαρτί ξέχασα να σας διευκρινίσω ποιός είναι ο Μιχάλης και σίγουρα θα αναρωτιέστε, "μα, είχαμε ποτέ στη Νέα Σαλαμίνα κανένα ποδοσφαιριστή με το όνομα Μιχάλης Σοφοκλέους;". Διευκρίνηση λοιπόν. Μιχάλης Σοφοκλέους είναι ο Μπλάκης της Νέας Σαλαμίνας. Αν βρεθείτε στη γειτονιά του και τον ψάχνετε μη ζητήσετε τον Μιχάλη Σοφοκλέους, δεν θα τον βρείτε.
Και μια και βρισκόμαστε στις διευκρινίσεις να δώσουμε ακόμα μια. "Γιατί Μπλάκης;". Η εντύπωση που είχα είναι ότι το Μπλάκης του το κόλλησαν γιατί είναι μελαχρινός προς το σκούρο. Δεν είναι αυτό. Το Μπλάκης του έμεινε σαν προσωνύμιο από τον χαρακτηρισμό που του έδινε ένας φωτορεπόρτερ δημοσιογράφος. Τον φώναζε "black cat" και αυτό λόγω των ριψοκίνδυνων εκτινάξεων του, σαν ένα αιλουροειδές, ένας "μαυρόκαττος".
Η πρώτη ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο ο Μπλάκης, και αυτό για ένα, δυο μήνες ήταν ο Ολυμπιακός Λευκωσίας. Βρέθηκε στη Λευκωσία για να βρει δουλειά, βρήκε τον σύλλογο του Ολυμπιακού μπροστά του, και έδωσε μέσα. Το ωραίο είναι το πως έφυγε από τον Ολυμπιακό, και είναι αυτό το πρώτο δείγμα που παρουσιάζεται στην πορεία του Μπλάκη στο πόσο μετρούσε η ειλικρίνεια σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο και τη σχέση ποδοσφαιριστή - διοίκησης. Ο αγώνας Ολυμπιακός - ΑΫΜΑ ήταν καθοριστικός για την ομάδα του Τακτακαλά. Αν και ήταν σίγουροι για την απόδοση του Μπλάκη κάτω από τα δοκάρια, για να τον δελεάσουν, ένας του συμβουλίου του υποσχέθηκε. "Αν κερδίσουμε το παιχνίδι θα σου αγοράσω ένα τρικό. Εφκαλα τα άντερα μου, έκοψα και πέναλτι στα τελευταία λεπτά, και κερδίσαμε με 1-0. Πάω στο σύλλογο και τους βάζω τις φωνές, "εγώ παίζω για την ομάδα και όχι για τα δώρα". Όταν επέμεναν να του δώσουν το δώρο-πριμ, θυμάται ο Μπλάκης, πήγα να πάρω το τρικό και αυτό έγινε ένα ζευγάρι κλάτσες". Αυτό τον πρόσβαλε διπλά. Στο επόμενο παιχνίδι μου υποσχέθηκαν δέκα σελίνια, αρκετά λεφτά, εγώ όμως ήμουν ήδη στο δρόμο της επιστροφής στη πόλη μου. Δεν αγωνίστηκα, και έφυγα.
Όταν ο Μπλάκης δινόταν δανεικός στην Ομόνοια για κάποια παιχνίδια, οι Πράσινοι τον ζήτησαν για μεταγραφή με μια γαργαλιστική προσφορά. Ένα ζευγάρι παπούτσια που τα καλά, ένα πουκάμισο και μια άσπρη σιάρπα. Τα φυσικά χαρίσματα του Μπλάκη, το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του, η επιβλητικότητα του μέσα στην επανορθωτική να ελέγχει το παιχνίδι εντυπωσίασαν μια ομάδα του Αγγλικού στρατού που ήρθε στη Κύπρο για φιλικά παιχνίδια. Ενώ κέρδισαν την Ομόνοια με 6-0, την Ανόρθωση με 5-0 έχασαν από την Σαλαμίνα με 1-0 και αυτό λόγω της εκπληκτικής απόδοσης του Μπλάκη. Άγγλος αξιωματικός που συνόδευε την ομάδα ήταν και διοικητικό στέλεχος της Μπλάκπουλ. Ζήτησε τον Μπλάκη να τον πάρει στην Αγγλία. Προτίμησε την Σαλαμίνα και το Βαρώσι.
Ποιόν επιθετικό φοβόσουν, τον ρώτησα. Τους φοβόμουν όλους, απαντά, μα πιο πολύ φοβόμουν τους νέους παίκτες. Τους παλιούς τους μελέτησα όλους, ήξερα πως κινούνται και πως σκέφτονται, τους νέους δεν τους ήξερα". "Τζιαι να σου πω το καλύτερο τέρμα που έφαα. Ήταν που τον Πανίκο Κρυστάλλη. "Ο ρόκωλος (ο χαρακτηρισμός από τον Μπλάκη) έπιασε τη μάππα που τα τέρματα του κατέβηκε αφού πέρασε όποιον εύρισκε μπροστά του και μόλις πέρασε το κέντρο του γηπέδου αντίναξε της μιάν τζιαι εκάρφωσεν την στα δίκτυα. Εν θα το ξεχάσω ποττέ μου".
Ο Μπλάκης, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες των γηπέδων μας, θεωρεί ότι καλύτερος τερματοφύλακας που πέρασε από την Κύπρο ήταν ο Κώτσιος της Ανόρθωσης. Έπιανε τη μάππα με τα χέρια του σαν τη τανάλια.
Εκεί που ο Μπλάκης ήταν ανίκητος ήταν όταν του σούταραν και η μπάλα ερχόταν από την αριστερή του πλευρά. Ήταν "η καλή του" πάντα. Σε όλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του πορείας ο Μπλάκης δέχτηκε μόνο ένα τέρμα από κτύπημα πέναλτι.
Μετρήσαμε τις φορές που είχε προτάσεις για μεταγραφή και τις απέρριψε, Μπλάκπουλ, Παναθηναϊκό, Ομόνοια, και αστειευόμενοι του είπα: "Πρέπει να ήσουν πολύ βλάκας και τις απέρριψες", για να με διακόψει και να συνεχίσει. "Είχα και πρόταση από την ΕΠΑ. Τριακόσιες λίρες στο χέρι" για να παρέμβει η γυναίκα του και να συμπληρώσει το αστείο, "ήταν θεόβλακας". Τότε ο Μπλάκης πέρασε στο διπλανό δωμάτιο και γύρισε κρατώντας απλωμένη στο στήθος μια φανέλα. "Για τούτη τη φανέλα και βλάκας και θεόβλακας και θεοπάλαβος μπορούσα να γίνω για να μη την αποχωριστώ".
Αφού κρέμασε τα γάντια, ο Μπλάκης αναλαμβάνει προπονητής τερματοφυλάκων της Νέας Σαλαμίνας και υπηρετεί το σωματείο για αρκετά χρόνια.
Ευρισκόμενος στη Λεμεσό αναλαμβάνει προπονητής στο σωματείο "Αναγέννηση Προσφύγων" με μισθό εκατό λίρες το μήνα, λεφτά που δεν έβαλε ποτέ στη τσέπη του. Κάθε τέλος του μηνός και για εφτά χρόνια που διετέλεσε προπονητής άφηνε το ποσό στο σωματείο για να καλύψει ανάγκες του αθλητικού τμήματος ή έπαιρνε τους παίκτες του σε μια ταβέρνα και το διασκεδάζανε.
Θυμήθηκε το ΓΣΕ και το Δημοτικό Στάδιο Αμμοχώστου και ασυναίσθητα κοίταξε τις χούφτες των χεριών του. "Κουβαλούσαμε με το αμαξούδι κουγκρί και με τα χέρια όλα τα υλικά για να κτιστεί το στάδιο, και αμέσως μετά, πτώμα από τη κούραση πηγαίναμε στο γήπεδο για παιχνίδι. Θυμήθηκε ένα από τα ωραία και το αναφέρω έτσι όπως το περιγράφει. "Παίζαμε με την ΑΕΛ για το πρωτάθλημα των αναπληρωματικών. Πηγαίναμε για πρωτάθλημα και θέλαμε τη νίκη. Βάλαμε τη μισή ομάδα από τα πρώτα να ενισχύσει τη δευτέρα ομάδα να πάρουμε το πρωτάθλημα. Χάσαμε από τους μικρούς της ΑΕΛ με 7-0.
Μια ζωή Σαλαμίνα ο Μπλάκης. Από δεκαέξι χρονών κάτω από τα δοκάρια της είτε με τον Κώστα Βασιλείου ή τον Ζέγκελερ ή και με όποιο προπονητή είχε, τα δοκάρια της Νέας Σαλαμίνας ήταν η στέγη του. Μέχρι και σήμερα με τη φανέλα της Σαλαμινάκκας στο στήθος θα βρείτε τον Μπλάκη.
